Των: Αντωνίου Βαγγέλη, Γαλάνη Νίκου, Παπουλή Κώστα
ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ -ΑΘΕΤΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ -ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ -ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΗΝ Ε.Ε.
Καθώς οι εκλογές πλησιάζουν, γίνεται όλο και πιο έντονο και αισθητό το πολιτικό κενό, η απουσία μιας αξιόπιστης δύναμης, που να έχει μια συγκροτημένη και ρεαλιστική πρόταση για την έξοδο της χώρας από την κρίση, προς όφελος των δυνάμεων της δημοκρατίας και της εργασίας. Η απουσία μιας ριζοσπαστικής εναλλακτικής πρότασης, που θα εμπνέει αξιόπιστα, που θα δίνει νικηφόρα αυτοπεποίθηση στην αντίσταση, με στόχο να φύγουν η τρόικα και το χρέος, που θα ενισχύει την άρνηση του λαού στις όλο και πιο θανατηφόρες «δόσεις», που θα βάζει τίτλους τέλους σ' αυτό το πολιτικό σύστημα, που σε τελική ανάλυση, θα απαντάει με επιχειρήματα καθαρά και πειστικά, με αποδείξεις και αλήθειες, για την επόμενη μέρα. Τι θα γίνει όταν συγκρουστούμε με το ευρωπαϊκό κέντρο; Με την ΕΚΤ, τις Βρυξέλες και το Βερολίνο; Πως συγκροτημένα η κοινωνία θα αντιμετωπίσει τον πανικό και το «δόγμα του σοκ», με τα οποία την τρομοκρατούν οι ίδιοι οι θύτες της; Πως θα κάνουμε οικονομική πολιτική και ποια ανάπτυξη, προς όφελος των εργαζομένων και του ελληνικού λαού; Πως θα πάρει ουσιαστικό περιεχόμενο η δημοκρατία, πως θα συγκροτηθεί ένα άλλο κράτος;
Όσο μια τέτοια πρόταση απουσιάζει, τόσο το παράλληλο σύμπαν που έχουν δημιουργήσει, θα φαντάζει ως αληθινό. Σ' αυτό το παράλληλο σύμπαν, η καταστροφή παρουσιάζεται ως σωτηρία, ενώ η σωτηρία, δηλαδή η αθέτηση πληρωμών και η αποχώρηση από την ευρωζώνη ως καταστροφή. Σ' αυτό το παράλληλο σύμπαν, το πολιτικό κενό μετατρέπεται σε μαύρη τρύπα, όπου αργά ή γρήγορα θα καταπιεί και την αριστερά. Ήδη, σήμερα, είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ευκρινείς διαφορές και ουσιαστικές απαντήσεις, ανάμεσα στα αντιμνημονιακά κόμματα. Τελευταία, η κατάρρευση των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης του ευρώ, με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη «νυμφίο» των αγορών Παπαδήμο, «απελευθέρωσε» χώρους και δυνατότητες, για πλήθος «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, που όμως όλες ανεξαιρέτως ορκίζονται πίστη στο μέτωπο του ευρώ και στο μονόδρομο του ευρωπαϊσμού. Το ρεύμα της σύγχυσης αυξάνεται, οι εφεδρείες ετοιμάζονται, το σύστημα επιχειρεί να μεταμφιεστεί, με «νέα πρόσωπα» και κοστούμια, ο κόσμος ακουμπά – χωρίς όμως να πείθεται - στην αριστερά, αλλά σιγά –σιγά, όσο μάλιστα η τελευταία παραμένει εγκλωβισμένη στους δισταγμούς και τις «φοβίες» της, θ' αρχίσει να προσβλέπει και προς μια «νέα» «πατριωτική» δεξιά, που υπερθεματίζει μάλιστα σε συνθήματα ανεξαρτησίας, χωρίς βέβαια συγκεκριμένο περιεχόμενο.
Η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, η ταπεινωμένη εθνική ταυτότητα, η έκπτωση των κοινοβουλευτικών θεσμών, η απελπισία των ανέργων, μετατρέπεται σε εκρηκτικό μείγμα, θυμίζοντας τις μέρες της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, - χωρίς ευτυχώς, το πρελούδιο του Α' παγκοσμίου πολέμου – αλλά, με σκοτεινό ορίζοντα αυταρχικών εκτροπών, ή ακόμη ίσως και τυχοδιωκτισμών, στην κρίσιμη γεωστρατηγική περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου. Η κρίση στην Ελλάδα, είναι πρόκληση και ευκαιρία για την αριστερά, είναι όμως ευκαιρία και για μια «ριζοσπαστική δεξιά», ακόμα και για την ακροδεξιά. Αποτελεί πεδίο πάλης και δοκιμασίας για την αριστερά, ανοίγει όμως και καινούργιο δρόμο για το σύστημα, προς μια νέα, ευρωκίνητη δικτατορία, με «τεχνοκράτες» τραπεζίτες, στη θέση των συνταγματαρχών.
Είναι βέβαιο, ότι η έκταση και το βάθος της ελληνικής κρίσης, είναι τέτοιου βαθμού, που αφενός δεν προδιαγράφονται «κανονικές» λύσεις, σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και αφετέρου, οι όποιες εξελίξεις θα είναι ταχύτατες. Δεν θα υπάρξει έλεος γι' αυτούς που δαπανούν πολιτικό χρόνο, που διστάζουν να επιχειρήσουν με όλες τους τις δυνάμεις μια επανεπιβεβαίωση στη λαϊκή και κοινωνική συνείδηση, ότι η αριστερά, με την αυτοθυσία της και τα προτάγματά της, αποτελεί όχι μόνο την ηθική και ανιδιοτελή δύναμη έκφρασης της κοινωνικής διαμαρτυρίας, αλλά παράλληλα τον πραγματικό πολιτικό φορέα αλλαγής, το όχημα της σύγκρουσης. Κι εδώ απαιτείται να επανοηματοδοτήσουμε τις λέξεις: ρήξη, σύγκρουση, αυτοθυσία, ηθική, ανιδιοτέλεια, αλλαγή, δημοκρατία.
Σ' αυτήν την κατάσταση, που όπως ακριβώς και το 1944, μπορεί να οδηγήσει στην απελευθέρωση και σε μια νέα ελληνική δημοκρατία, μπορεί όμως και να οδηγήσει σ' ένα αυταρχικό κράτος, σε κάθε είδους δεξιά εκτροπή, υπάρχει, όπως και τότε, ο δρόμος της Βάρκιζας και το μονοπάτι του Άρη.
Βρισκόμαστε μπροστά σε εκλογές όπου θα παραταχθούν αρκετά μνημονιακά και δήθεν αντιμνημονιακά εκλογικά σχήματα τα οποία στον πυρήνα τους και στο πολιτικό τους πρόγραμμα διαπερνιούνται από την υπεράσπιση του ευρώ και της ΕΕ. Θα παραταχθούν επίσης και οι αριστερές δυνάμεις του ευρωπαικού μεταρρυθμισμού ,σύγχρονα συγκοινωνούντα δοχεία με την κεντροαριστερά, προσδοκώντας -ορισμένοι- την επιστροφή και την αναγέννηση της λεγόμενης "δημοκρατικής παράταξης".
Το πολιτικό πρόβλημα, που παραμένει και ασφαλώς ξεπερνά τον στενό ορίζοντα των εκλογών, είναι τούτο: Να εκφραστεί πολιτικά μια άμεση αριστερή εναλλακτική λύση, που θα έχει σαν στόχους την καταπολέμηση της ανεργίας, την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, το πλήρες δικαίωμα στην υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό, τα δημοκρατικά ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και ελευθερίες, την ειρήνη και την αλληλεγγύη.
Αυτά μπορούν να αρχίσουν να υλοποιούνται με :
1)το διώξιμο τρόικας, ΔΝΤ, κατάργηση όλων των μνημονιακών συνθηκών και των νόμων και την τιμωρία των ντόπιων υπευθύνων.
2)την αμφισβήτηση του χρέους, τη στάση πληρωμών, τη διαγραφή του και την έξοδο από την ευρωζώνη.
3)την παραγωγική ανασυγκρότηση με όρους αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης και πολύπλευρων διεθνών σχέσεων
4)την ενίσχυση της κοινωνικής αυτενέργειας και αυτοπεποίθησης, τη δημοκρατική συγκρότηση ενός νέου Δημόσιου, με κοινωνικό έλεγχο.
Σε αυτές τις εκλογές ο απολογισμός των μνημονιακών πολιτικών και των επαχθών μέτρων που πάρθηκαν θα ορίζεται από το ότι το χρέος είναι γεγονός «αντικειμενικό» και από την αποδοχή του μονόδρομου που επιβάλλει η Ευρωζώνη. Το εκβιαστικό δίλημμα προς τον ελληνικό λαό θα είναι ένα και μοναδικό, ακριβώς το ίδιο όπως εδώ και δύο χρόνια: Ευρωζώνη ή καταστροφή, ευρώ η χρεοκοπία, ευρώ η πείνα... Η αμφισβήτηση και κατάρριψη αυτού του διλήμματος αποτελεί τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις πραγματικά αντιμνημονιακές και στις μνημονιακές δυνάμεις. Θα εκφραστεί αυτή η αντιπαράθεση σε αυτές τις εκλογές από την αριστερά η όχι; Θα εκφραστούν ενιαία οι δυνάμεις που μιλούν για μια ανεξάρτητη, δημοκρατική ανασυγκρότηση της οικονομίας και της κοινωνίας υπέρ της λαϊκής πλειοψηφίας, αυτές που λένε «όχι στο ευρώ» και "ναι στις δουλειές για τους νέους, στους αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, στη δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία", θα καλυφθεί πολιτικά και από τα αριστερά το υπαρκτό αντιευρωπαικό κοινωνικό ρεύμα;
Είναι στιγμή, για ένα μεγάλο προσκλητήριο προς όλες τις δυνάμεις, αριστερές, λαϊκές, που κατανοούν ότι ο δρόμος της Λευτεριάς περνάει μέσα από το κόψιμο του γόρδιου δεσμού του χρέους και του ευρώ, ότι ο δρόμος της Λευτεριάς, της αξιοπρέπειας, της δημοκρατίας, της εργασίας και της δικαιοσύνης, περνάει μέσα από τη συνολική ρήξη με την ιμπεριαλιστική Ε.Ε., περνάει μέσα από την προσπάθεια για μια άλλη οικονομία, ένα διαφορετικό κράτος. Ένα μεγάλο προσκλητήριο σε αυτές τις δυνάμεις, που κατανοούν ότι δεν αναμένουμε μεσσίες και σωτήρες, αλλά αφουγκραζόμαστε και ενεργοποιούμε την κινητοποίηση του λαϊκού ενστίκτου, της λαϊκής αυτενέργειας, της λαϊκής αλληλεγγύης, συμμετοχής και συλλογικότητας.
Είναι η στιγμή για ένα εκλογικό μέτωπο και συνεργασία, των λαϊκών και αριστερών δυνάμεων, που προσφέρονται να μπουν στην πρώτη γραμμή, αυτού του δύσκολου αλλά και απαραίτητου πολέμου. Με υπομονή κι επιμονή, με ευρυχωρία, με ματιά που κοιτάζει μακριά, να το τολμήσουμε, βάζοντας σαν οδηγό μας την εκρηκτική αναγκαιότητα και όχι τους μικροϋπολογισμούς, ή τους δισταγμούς, που θέτουν οι σημερινοί ποσοτικοί «συσχετισμοί» δυνάμεων και οι σημερινές «οριοθετήσεις».
Είναι η στιγμή, για μια συμπαράταξη δυνάμεων, που δεν θα δειλιάσουν να δείξουν κατά πρόσωπο και να αντιμετωπίσουν στα ίσια, τον αντίπαλο, τον ελληνικό αστισμό, τους ξένους δανειστές, το ευρώ και την Ε.Ε.
Μ' αυτές τις δυνάμεις, να δημιουργήσουμε την πρώτη, «μικρή» έστω συμπαράταξη, που θα είναι η σπορά για το αυριανό πλειοψηφικό, κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα, που θα οδηγήσει, θα εμπνεύσει, θα θεμελιώσει και θα στηρίξει, μια πραγματική ελληνική δημοκρατία, δίνοντας περιεχόμενο και ουσία στη λαϊκή κυριαρχία.
Αυτή η προσπάθεια θα είναι η πρώτη μάχη του πολέμου, ενός πολέμου που έχει ήδη ξεκινήσει. Κι ενώ η κοινωνία και η αριστερά τον υφίσταται, πολλοί καθυστερούν και διστάζουν ακόμη, να ρίξουμε εμείς, τον πρώτο πυροβολισμό. Ταυτόχρονα, θα είναι και μια πρώτη ευχάριστη έκπληξη για τους ανθρώπους της κοινωνικής αριστεράς, και θα συμβάλλει ακόμη στην ανάκτηση της αυτοπεποίθησης, σε πολλούς αγωνιστές της οργανωμένης αριστεράς, ανοίγοντας δρόμους, διαλόγου, συνεργασίας και κοινής δράσης.
Ας τολμήσουμε, καταθέτοντας μια τέτοια πρόταση, της οποίας την παρέμβαση, θα οργανώσουμε με αμεσοδημοκρατικό τρόπο πανελλαδικά.
Πρώτο βήμα, η ανάδειξη των ψηφοδελτίων, από τις τοπικές συσπειρώσεις που θα συγκροτηθούν.
ΠΗΓΗ:
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=7116:2012-03-21-16-11-56&catid=83:aristera&Itemid=200
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου