Καρφωμένοι στο Μνημόνιο

Τη δόση την «πήραμε». Ο Σαμαράς πήγε αυτοπροσώπως στις Βρυξέλλες για ν’ ανακοινώσει ο ίδιος και όχι ο Στουρνάρας τα χαρμόσυνα νέα. Και βέβαια, δεν παρέλειψε να επιτεθεί στον Τσίπρα (χωρίς να τον κατονομάσει), ο οποίος πριν μερικές μέρες στη Βουλή προεξοφλούσε πως η δόση δεν πρόκειται να παρθεί, διότι δε θα πετύχει η επαναγορά ομολόγων.
 

Το φορολογικό συμφωνήθηκε με την τρόικα και τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές λογικά θα πρέπει να έχει κατατεθεί στη Βουλή, για να πληροφορηθούν εργαζόμενοι και συνταξιούχοι ποια ακριβώς θα είναι η μορφή του νέου εφιάλτη που θα προστεθεί στους προηγούμενους.
 

Τη φιέστα πήγε να χαλάσει για λίγο ο διοικητής της ΤτΕ Γ. Προβόπουλος, που δήλωσε ότι τα λεφτά της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών δε θα διοχετευθούν στην αγορά ως ρευστότητα, αλλά αυτό κράτησε μόνο για λίγες ώρες. Τα ΜΜΕ της «διαπλοκής» φρόντισαν να εξαφανίσουν το θέμα από τον πολιτικό χάρτη, για ν’ αφήσουν ελεύθερο όλο το πεδίο στον Σαμαρά, να παρουσιάσει από τις Βρυξέλλες τα μαθηματικά της απάτης, τάζοντας ανάπτυξη που θα τη φέρουν τα δισ. της δόσης.
 

Ανάπτυξη, βέβαια, δεν πρόκειται να υπάρξει το 2013. Καπιταλιστική ύφεση θα υπάρξει και μάλιστα βαθιά. Κάποια στιγμή θα υπάρξει και ανάπτυξη. Στιγμή που κανένας δεν μπορεί να προσδιορίσει. Αυτή η ανάπτυξη, όμως, πρώτον θα είναι εντελώς αναιμική και δεύτερον θα έχει ως προϋπόθεση την υποταγή του ελληνικού λαού στις απαιτήσεις της «κινεζοποίησης», η οποία εξελίσσεται και βαθαίνει συνεχώς την τελευταία τριετία.
 

Ενα είναι το δίλημμα που υψώνεται μπροστά στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Θα αποδεχτούν την «κινεζοποίηση» με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα μπορέσουν να βρουν μεροκάματο σε κάποιο κάτεργο απ’ αυτά που θα δημιουργηθούν στις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες της νεο-αποικιοκρατίας ή δε θα σκύψουν το κεφάλι; Θα περιμένουν, ηττημένες και υποταγμένες, μια μελλοντική καπιταλιστική ανάκαμψη, που θα στηρίζεται στην πλήρη ισοπέδωση των δικαιωμάτων τους ή θα προσανατολιστούν στην ανατροπή του καπιταλισμού, για να γίνει ο ελληνικός λαός αφέντης στον τόπο του, για να γίνει όλος ο φυσικός και ανθρώπινος πλούτος κοινωνική ιδιοκτησία, για να καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και ν’ ανήκει το προϊόν της εργασίας σ’ εκείνους που το παράγουν;
 

Αυτές είναι οι δύο επιλογές. Η πρώτη υπηρετείται από όλο το κοινοβουλευτικό φάσμα, «μνημονιακό» και «αντιμνημονιακό». Η δεύτερη απαιτεί την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, για ν’ αρχίσουν οι ιδέες να γίνονται υλική δύναμη επαναστατικής ανατροπής, αντί να πνίγονται μέσα στον καπιταλιστικό βούρκο.

πηγη: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΟΝΤΡΑ