«ψηφίζουμε στηρίζουμε χωρίς ψευδαισθήσεις » (κάτι μας θυμίζει!!!)

«ψηφίζουμε στηρίζουμε χωρίς ψευδαισθήσεις (κάτι μας θυμίζει) τον χώρο της αριστερής, αντικαπιταλιστικής , ριζοσπαστικής αριστεράς….»

Σε σχέση με τον τίτλο της ανακοίνωσης θα επανέλθούμε…Σε ότι μας αφορά το blog από την ημέρα που ξεκίνησε παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις διεργασίες που συντελούνται στον χώρο της αριστεράς και των κινημάτων…Αυτή την  πρόθεση δεν την κρύψαμε από την πρώτη μας ανακοίνωση και μέχρι τώρα…Δημοσιεύουμε σήμερα την ανακοίνωση της ΑΡΑΣ και της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗΣ, γιατί και εμείς πιστεύουμε σε πείσμα των καιρών ότι ήρθε η ώρα να ταράξουμε τα νερά…Έχουμε αρκετές διαφορές από την πολιτική ομάδα ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ και ΑΡΑΣ (μας πληγώνουν τα γεγονότα της Πάτρας) και ένας σχετικός σεχταρισμός αλλά νομίζουμε ότι η ανακοίνωση τους ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ενότητας (όχι σύνθεσης) ενταγμένων και ανένταχτών  αγωνιστών της αριστεράς…
Είναι η ώρα οι αγωνιστές της ρήξης, της ανατροπής, του αντικαπιταλιστικού αγώνα, των σωματείων και των λαικών προτωβουλιών που θα μπορούσαν να συνυπάρξουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να βγουν μπροστά και να πρωταγωνιστήσουν για τη δημιουργία ενός κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος που θα ταράξει συθέμελα την πολιτική τους, θα δρομολογήσει την ανατροπή και θα δώσει προοπτική στο λαϊκό αγώνα για έναν άλλο δρόμο. Να μην χάσουμε και αυτήν την ευκαιρία!

  Για την ομάδα του blog ο συντονιστής Α.Κ

Aνακοίνωση της  Αριστερής  Αντικαπιταλιστικής Συσπείρωσης [ΑΡΑΣ ]

Ήρθε η ώρα να ταράξουμε τα νερά,

η ώρα της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς!

Η καπιταλιστική κρίση στην Ελλάδα και η πάλη των τάξεων στο πεδίο αυτό, επέφερε ανατροπές και δημιούργησε νέα δεδομένα τόσο σε σχέση με το συσχετισμό δύναμης όσο και στο πολιτικό επίπεδο.  Η πίεση που ασκεί η αστική στρατηγική για την υπέρβασή της έχει εξανεμίσει μέσα σε δύο χρόνια το λαϊκό εισόδημα  και τις εργατικές κατακτήσεις και επιχειρεί να σταθεροποιήσει από τη μία ακόμη πιο βαθιά νεοφιλελεύθερη διάρθρωση των σχέσεων παραγωγής αλλά και ένα πολιτικό σύστημα που θα εξοστρακίζει από τους κρατικούς μηχανισμούς κάθε αντανάκλαση των λαϊκών και εργατικών συμφερόντων στο εσωτερικό του. Η νέα δανειακή σύμβαση του Φλεβάρη μαζί με τα νέα μνημονιακά μέτρα αλλά και τα εξαγγελόμενα μέτρα του Ιουνίου προχωρούν ακόμη περισσότερο την επίθεση στον ελληνικό λαό αλλά και τον ιδεολογικό εκβιασμό που του ασκεί η πραξικοπηματική Κυβέρνηση των αστικών δυνάμεων σε αγαστή  συνεργασία με την ΕΕ, το ΔΝΤ και τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς. Οι εξελίξεις στο πολιτικό σύστημα τον τελευταίο χρόνο έχουν πια καταστήσει σαφές ότι οι δυνάμεις του κεφαλαίου έχουν συστρατευθεί  πίσω από έναν άξονα για τη διάσωση της κερδοφορίας τους: την παραμονή στην ευρωζώνη και την ευρωστρατηγική.

Από την άλλη πλευρά ο λαός έχει δώσει σε σύντομο χρονικό διάστημα γιγάντιες μάχες, με αγώνες που διέρρηξαν το πολιτικό σύστημα και τα αστικά κόμματα δημιουργώντας  κοινωνική ρευστότητα και ισχυρά στοιχεία πολιτικής κρίσης, με αποκορύφωμα την παλλαική διαδήλωση της 12ης φλεβάρη που πήρε εξεγερτικά χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ταχύτατη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, πυλώνα της αστικής πολιτικής, της ευρωστρατηγικής και της «κοινωνικής ειρήνης» στη μεταπολιτευτική Ελλάδα αλλά και η αποδιάρθρωση στη ΝΔ και το ΛΑΟΣ.  Επιπλέον, οι αγώνες αυτοί, αλλά κι οι επιμέρους ηρωικοί αγώνες των εργαζόμενων σε κλάδους και κρίσιμους παραγωγικούς τομείς, έχουν διαχύσει έναν κοινωνικό ριζοσπαστισμό και έχουν δημιουργήσει νέες μορφές πάλης και πυρήνες κοινωνικού αγώνα σε γειτονιές, χώρους δουλειάς και χώρους νεολαίας, όπως οι λαϊκές συνελεύσεις. Όμως, παραμένει το γεγονός ότι αυτή η λαϊκή αγανάκτηση και διεκδικητικότητα εμφανίζει καμπές και υφέσεις, μια αποσπασματικότητα που επηρεάζεται από την συνεχή επιβολή μέτρων, πράγμα που στη λαϊκή συνείδηση εγγράφεται ως ήττα. Και τελικά δεν καταφέρνει να αντανακλαστεί στο πολιτικό επίπεδο παρά με την μερική άνοδο των ποσοστών της αριστεράς.

 Απέναντι στη λαϊκή πάλη, το κράτος διαρκώς θωρακίζεται κατασταλτικά και σκληραίνει τους μηχανισμούς του. Μια τέτοια διαδικασία, αυτή της αυταρχικοποίησης, δεν περιλαμβάνει μόνο την φυσική καταστολή, που έχει οξυνθεί σε βαθμό αναίρεσης κάθε δημοκρατικού δικαιώματος και ελευθερίας, με ενδεικτικό το νέο νομοσχέδιο ποινικοποίησης των διαδηλώσεων. Εμφανίζεται και με την ελαχιστοποίηση της κρατικής «ανοχής» απέναντι στις κοινωνικές αντιθέσεις, την ιδεολογική σκλήρυνση και δημιουργία εσωτερικών εχθρών, την ένταση του ρόλου της κατασταλτικής επιβολής. Ο κρατικός μηχανισμός διαμορφώνεται έτσι ώστε να απεμπολεί κάθε στοιχείο ενσωμάτωσης των λαϊκών προσδοκιών στο εσωτερικό του. 

Ο δημόσιος λόγος μετατοπίζεται με τον πυρήνα του να αποτελεί το στοιχείο του Νόμου και της τάξης, του κρατικού μονοπωλίου της βίας. Τέτοιας έντασης επιθετικότητα αναδεικνύει και η ναζιστικής έμπνευσης μεταναστευτική πολιτική με τις επιχειρήσεις σκούπα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά και η κρατικά καθοδηγούμενη δράση ακροδεξιών συμμοριών.  Μια τέτοια διαδικασία δεν μπορεί παρά να ασκεί τεράστιες πιέσεις από τη μια πολιτικό σύστημα και τις δυνάμεις της αριστεράς, που στοχοποιούνται πλέον ανοιχτά ως «επικίνδυνες» και υπόκεινται σε κατασταλτική διαχείριση.  Από την άλλη έχει στόχο να λειτουργήσει διαλυτικά στον κοινωνικό ιστό και να διαρρήξει τη συλλογική συγκρότηση των λαϊκών μαζών, οδηγώντας τη λαϊκή αγανάκτηση να παίρνει χαρακτηριστικά εξατομίκευσης και απελπισίας.  Η συγκλονιστική πράξη αυτοχειρίας του 77χρονου φαρμακοποιού στο Σύνταγμα ήταν ξεκάθαρα μια πράξη πολιτικής διαμαρτυρίας αλλά και μια δολοφονία, ένα έγκλημα της κυβέρνησης των μνημονίων και του δολοφονικού πολιτικού συστήματος.

Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα η αριστερά δίνει μεγάλες μάχες, αλλά εμφανίζεται  αναντίστοιχη των απαιτήσεων, αδύναμη να συμπυκνώσει τη λαϊκή πάλη σε πολιτικό αγώνα με νικηφόρα προοπτική, αλλά και να βάλει έναν πραγματικό φραγμό στην εγκληματική αστική πολιτική. Το ΚΚΕ από τη μια, επιμένει στο δρόμο του απομονωτισμού και της καταγγελειολογίας, αποστρεφόμενο κάθε εκρηκτική καμπή της ταξικής πάλης, οριακά διαφυλάσσοντας κατά καιρούς την πολιτική ομαλότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, παραμένει προσκολλημένος στην καλλιέργεια αυταπατών για μια λύση στα πλαίσια της ΕΕ, έχοντας στόχο περισσότερο να προσεγγίσει τα πολιτικά στελέχη που αποστρατεύονται από το ΠΑΣΟΚ.

Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς έχουν πρωτοστατήσει στους κοινωνικούς αγώνες όχι μόνο στους δρόμους, τις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς αλλά και θέτοντας ένα πολιτικό πρόγραμμα που δείχνει ένα δρόμο για τα λαϊκά στρώματα ρήξης με αυτό το πολιτικό σύστημα και με την αστική στρατηγική. Το πολιτικό πρόγραμμα εργατικής διεξόδου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη βάση των τεσσάρων σημείων: στάση πληρωμών, διαγραφή του χρέους, έξοδος από την ΟΝΕ, εθνικοποίηση τραπεζών και βασικών παραγωγικών μονάδων, είναι η απάντηση στους μονοδρόμους που επιβάλλουν τα μνημόνιά τους.

Παράλληλα, όμως, για την όξυνση της ταξικής πάλης και την αντανάκλαση της λαϊκού αγώνα στο πολιτικό επίπεδο απαιτείται ευρύτερη πολιτική και κοινωνική συσπείρωση. Χρειάζεται ο μετασχηματισμός του χάρτη της αριστεράς και ένα άλμα προς τα μπρος από τον πολυκατακερματισμό και την αποδιοργάνωση του αντικαπιταλιστικού δυναμικού. Είναι αναγκαία όσο ποτέ η συγκρότηση ενός αγωνιστικού πολιτικού και κοινωνικού μετώπου για να μπορέσουν οι κοινωνικές συγκρούσεις να εκφραστούν υλικά σε μια πολιτική προοπτική των λαϊκών τάξεων που θα συγκρούεται με τους βασικούς άξονες της αστικής στρατηγικής. Η συγκρότηση μιας τέτοιας πρότασης σε κεντρικοπολιτική βάση είναι αναγκαίος όρος για την οικοδόμηση μιας κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας που θα θέτει πραγματικά όρους ρήξης με τη στρατηγική ΔΝΤ-ΕΕ-ΟΝΕ αλλά και διαμόρφωσης ενός άλλου συσχετισμού δύναμης στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.

Κατά την άποψή μας, αν και αυτή η πρόταση αφορά μια  στρατηγική που θα διαχέεται σε κοινωνικούς χώρους μέσα από ευρύτερες αγωνιστικές συσπειρώσεις και θα αποτελεί μακροπρόθεσμα σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο μια πολιτική συσπείρωση δυνάμεων, μπορούν αυτές οι εκλογές να αποτελέσουν σταθμό για να εκφραστεί μια τέτοια στρατηγική, ακριβώς για να μην δοθεί η δυνατότητα στο πολιτικό σύστημα να σταθεροποιηθεί και να επανανομομοποιηθεί, για να μην καταγράψουν οι δυνάμεις της αριστεράς άλλη μια φορά τη λαϊκή απογοήτευση, για να εκφραστεί ένα άλλο κοινωνικό ριζοσπαστικό και αντικαπιταλιστικό κοινωνικό ρεύμα.

Θεωρούμε απαραίτητο βήμα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και για να συνεχίσει να είναι πρωτοπόρο όχημα για την υπόθεση της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς να κάνει βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Να κάνει κάλεσμα σε μια σειρά πολιτικές δυνάμεις και οργανώσεις για κοινή εκλογική κάθοδο και συγκρότηση αυτού του μετώπου. Είτε δυνάμεις που χρόνια τώρα στην επαναστατική αριστερά ακολουθούν μοναχικούς δρόμους ή βρίσμονται εκτος ΑΝΤΑΡΣΥΑ (μ-λ χώρος, ΚΟΑΝ, ΟΚΔΕ, ΕΕΚ), είτε πολιτικές δυνάμεις που αποσχίστηκαν από ρεφορμιστικούς δρόμους και ακολουθούν μια στρατηγική ριζοσπαστικών αγώνων και μια πολιτική πρόταση αντίστοιχη με αυτήν της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (μέτωπο Α/Α,πρώην κομμάτια της ΚΟΕ). Μόνο ενδυναμωμένη μπορεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η αντικαπιταλιστική αριστερά να βγουν από μια τέτοια διαδικασία και πιο ισχυρή για να επάγει αποτελέσματα στην υπόθεση του κοινωνικού κινήματος.

Μια σειρά πολιτικοί λόγοι υπαγορεύουν ένα τέτοιο πολιτικό σχέδιο, ξεπερνώντας φοβίες και αγκυλώσεις:

1. Η πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντανακλά ένα διακριτό πολιτικό σχέδιο μέσα στην αριστερά, που είναι το μόνο που έχει τη δυνατότητα να εφαρμοστεί στην πράξη και να πετύχει νίκες. Ένα τέτοιο μεταβατικό πρόγραμμα μπορεί να επιβληθεί μόνο μέσα από τον κοινωνικό καταναγκασμό του κινήματος και όχι σε συνεργασία με μερίδες της αστικής τάξης, αλλά μπορεί να επιβληθεί άμεσα (προτού η εργατική τάξη κατακτήσει την πολιτική και κοινωνική εξουσία και μετασχηματίσει την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής). Αυτό έρχεται σε αντίθεση τόσο με το πολιτικό σχέδιο του ΚΚΕ που προϋποθέτει πρώτα την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη (δια του κόμματος που την εκπροσωπεί), όσο και με το πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ που προϋποθέτει την αλλαγή των συσχετισμών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο προκειμένου να μετατοπιστεί η κοινωνική ισχύς στο εσωτερικό της ΕΕ και να μεταλλαχθεί η δομή της, καλλιεργώντας αυταπάτες για τα συμφέροντα που εκπροσωπεί ως μηχανισμός. Πρόκειται για πολιτικά σχέδια που και ανεφάρμοστα είναι και δεν μπορούν να πείσουν τα πληττόμενα λαϊκά στρώματα σπρώχνοντας τα σε άλλες κατευθύνσεις και αποτελούν το άλλοθι για να μην  ανατραπεί η μνημονιακή πολιτική. Όσοι συγκλίνουν με το πολιτικό σχέδιο που διατυπώνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει κατά τη γνώμη μας να συνεργασθούν και εκλογικά προκειμένου να μεταβάλλουν τους συσχετισμούς και στην Αριστερά και πρωτίστως στην κοινωνία.

2. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει να βλέπει τις συνεργασίες στη βάση ακριβώς πολιτικών σχεδίων και όχι κριτηρίων οργανωτικών ή πολιτικών απολογιών, γιατί το ξεδίπλωμα σχεδίων είναι που τελικά επιδρά στην ταξική πάλη. Τόσο τυχόν αποδυνάμωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσο και αδυναμία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να υποδεχθεί και να συνεργασθεί με όσους υιοθετούν αυτό το πολιτικό σχέδιο θα ενίσχυε τα άλλα πολιτικά σχέδια (και ιδίως το πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ).

3. Οι πολιτικές μετατοπίσεις που έχουν πραγματοποιήσει οι δυνάμεις του ΜΑΑ και ευρύτερα πολιτικά ακροατήρια της αριστεράς δεν είναι οπορτουνιστικές και έχουν πραγματοποιηθεί με πολιτικό κόστος και με τομές στον υπάρχοντα χάρτη της αριστεράς . Μάλιστα. όσο πιο ηχηρές είναι αυτές οι μετατοπίσεις τόσο αναδεικνύουν και τη δυνατότητα της αντικαπιταλιστικής πρότασης να επιφέρει ρήγματα και να ηγεμονεύει. Ακριβώς γι΄ αυτό είναι μυωπική η λογική (που φαίνεται να υποστηρίζει πρωτίστως το ΝΑΡ) για αποκλεισμό ηχηρών προσώπων από εκλογικές συνεργασίες. Στο έδαφος αυτό δεν πρέπει να φοβόμαστε (όπως φαίνεται να κάνει το ΣΕΚ) ούτε την αποτύπωση των συνεργαζόμενων δυνάμεων στο όνομα του κατεβάσματος γιατί ακριβώς δείχνουν τη δυνατότητα του πολιτικού μας σχεδίου να μετατοπίζει ευρύτερες δυνάμεις που είχαν υιοθετήσει άλλα πολιτικά σχέδια.

Για εμάς, προϋποθέσεις για αυτή τη διαδικασία αποτελούν: α) μια κοινή πίστη στην προώθηση των αξόνων του προγράμματος εργατικής διεξόδου από την κρίση, μια πρόταση που διαχωρίζει ξεκάθαρα πολιτικά το στίγμα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Ελλάδα σήμερα, μέσα από το αναγκαίο –και όχι μίνιμουμ- πολιτικό πρόγραμμα και χωρίς υπερεπαναστατικές μετατοπίσεις που τείνουν να συγκλίνουν περισσότερο με μια μεσσιανική αντίληψη που καλύπτει το ΚΚΕ. β) την πολιτική συμφωνία ότι θα ασκηθεί σαφής και σκληρή κριτική στα ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια και γ) την πολιτική δέσμευση ότι αυτή η πολιτική συνεργασία δεν είναι απλά προεκλογική.

Aυτή η πρόταση δεν μπορεί φυσικά να στηρίζεται σε αποκλεισμούς, ιδιαίτερα προσώπων που έχουν πρωταγωνιστήσει στις ριζικές πολιτικές μετατοπίσεις κομματιών της αριστεράς από ρεφορμιστικές αντιλήψεις και μορφώματα, έτσι ώστε να προσμετράμε σήμερα εντελώς διαφορετικά την πολιτική δυναμικής της αντικαπιταλιστικής οπτικής. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγκροτήθηκε χωρίς πολιτικούς αποκλεισμούς στην βάση της αναγκαιότητας να οικοδομηθεί ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο, αφού το γεγονός ότι στη σημερινή συγκυρία δεν υπάρχει έδαφος για κοινωνικές συμμαχίες ή συμβιβασμούς της εργατικής τάξης με μερίδες του κεφαλαίου κατεδείκνυε την ανεδαφικότητα των προτάσεων για αντινεοφιλελεύθερα (ΣΥΡΙΖΑ) ή αντιμονοπωλιακά (ΚΚΕ) μέτωπα. Για να γίνει αυτό χρειάστηκε να υπερβούμε λογικές αποκλεισμών και μικροηγεμονισμών που οδήγησαν αρχικά στη δημιουργία δυο διαφορετικών σχημάτων (ΜΕΡΑ-ΕΝΑΝΤΙΑ). Στις σημερινές συνθήκες θα ήταν ακόμα πιο τραγικό οι αναγκαίες πολιτικές συγκλίσεις στη βάση και το έδαφος συγκεκριμένων πολιτικών σχεδίων να ταλανίζονται από λογικές αποκλεισμών προσώπων, λογικές που έχουμε ήδη αφήσει πίσω μας.

Είναι η ώρα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να βγει μπροστά και να πρωταγωνιστήσει για τη δημιουργία ενός κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος που θα ταράξει συθέμελα την πολιτική τους, θα δρομολογήσει την ανατροπή και θα δώσει προοπτική στο λαϊκό αγώνα για έναν άλλο δρόμο. Να μην χάσουμε και αυτήν την ευκαιρία!

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ     

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ

Εκλογική συνεργασία σε ανατρεπτική κατεύθυνση: μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί!

Εδώ και δύο χρόνια η ελληνική κοινωνία είναι αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή επίθεση, μια απόπειρα να αλλάξει άρδην το κοινωνικό υπόδειγμα και να δοκιμαστεί συνθήκη ακραίου νεοφιλελευθερισμού, κοινωνικής βαρβαρότητας και μειωμένης εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Σε αυτό συγκλίνει τόσο η επιτροπεία από την Τρόικα ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ όσο και η επιλογή των μνημονιακών κομμάτων και των δυνάμεων του κεφαλαίου στον τόπο μας. Κανείς πια δεν μπορεί να έχει αμφιβολία για το ρόλο του χρέους ως έκφραση της επιθετικότητας του διεθνοποιημένου κεφαλαίου, για τον ταξικό ρόλο του ευρώ, για το δομικά αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ. Η στρατηγική της «εσωτερικής υποτίμησης» είναι η στρατηγική μιας κοινωνίας ηττημένης και ταπεινωμένης, μιας χώρας που μετατρέπεται σε μια τεράστια «Ειδική Οικονομική Ζώνη» πλήρως παραδομένη στους «επενδυτές».

Όμως, αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι ο πρωτόγνωρος και παρατεταμένος λαϊκός ξεσηκωμός της τελευταίας διετίας, όλες οι μικρές και μεγάλες αποκοτιές ενός αγωνιζόμενου λαού, όλες οι σελίδες αποφασιστικότητας, αγωνιστικότητας και αλληλεγγύης που καθημερινά γράφονται. Είναι αυτά τα σχεδόν εξεγερσιακά χαρακτηριστικά που σε συνδυασμό με τη βαθιά κοινωνική κρίση έχουν οδηγήσει στη σημερινή πολιτική κρίση, έκφραση της οποίας είναι και η δημοσκοπική κατάρρευση των κομμάτων του δικομματισμού. Γι’ αυτό και οι κυρίαρχες δυνάμεις απεργάζονται ένταση του αυταρχισμού και μια ιδιότυπη «μεταδημοκρατία» με κυβερνήσεις που απλώς θα υλοποιούν τον «αυτόματο πιλότο» των πιο αντιλαϊκών πολιτικών.

Σε αυτό το τοπίο οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις της Αριστεράς δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Η δημοσκοπική ευφορία δεν μπορεί να συγκαλύψει τη βαθιά στρατηγική ανεπάρκειά τους. Η προοδευτική διακυβέρνηση που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως στόχο της «αντιμνημονιακής ενότητας», πάντα εντός ΕΕ και ευρώ, θα οδηγούσε σε διαχείριση και όχι ανατροπή της κρίσης. Η παραπομπή των πάντων στο αβέβαιο μέλλον της λαϊκής εξουσίας από το ΚΚΕ ισοδυναμεί με παραδοχή ότι τώρα τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, ενώ η άρνηση της κοινής δράσης υπονομεύει τη δυναμική του λαϊκού ξεσηκωμού.

Αντίθετα, ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσπάθησε να χαράξει μια διαφορετική κατεύθυνση. Έγκαιρα και με σαφήνεια πρόβαλε βασικές πλευρές ενός αναγκαίου αριστερού προγράμματος πάλης που ανοίγει την προοπτική ενός άλλου δρόμου για την ελληνική κοινωνία, με άξονες τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από ευρώ και ΕΕ, τις εθνικοποιήσεις και την ριζική αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζομένων. Συμμετείχε ολόψυχα και ενωτικά σε όλες τις φάσεις και τις πλευρές του λαϊκού ξεσηκωμού και υπερασπίστηκε το δικαίωμα του λαού να εξεγείρεται. Έκανε σημαντικό προχώρημα στη συνδιάσκεψή της με την απόφαση για δημοκρατική συγκρότηση και με τη στράτευση γύρω από το στόχο του Αγωνιστικού Μετώπου Ρήξης και Ανατροπής και της αναγκαίας σήμερα Μετωπικής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Είναι σαφές ότι η δυναμική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στην απλή ενίσχυσή της. Το πραγματικό όριο και η αναγκαία φιλοδοξία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αφορά τη συνολικότερη αλλαγή συσχετισμών μέσα στην Αριστερά, την αναγκαία ανασύνθεσή της σε ανατρεπτική κατεύθυνση, τη διαμόρφωση ενός αριστερού μετώπου σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση που να λειτουργήσει ως η πολιτική ραχοκοκαλιά του λαϊκού ξεσηκωμού.

Άλλωστε, είναι σαφές ότι τα στοιχήματα σήμερα είναι μεγάλα. Ή θα εμπεδωθεί η συνθήκη ταπείνωσης και βαρβαρότητας ή θα ανοίξουν δρόμοι ανατρεπτικοί. Αυτό σίγουρα απαιτεί όρους προγραμματικούς, τη συγκέντρωσης γνώσης και εμπειρίας από τους αγώνες για τη διατύπωση απαντήσεων για το πώς μπορούν τα πράγματα να πάνε αλλιώς, να υπάρξει άλλος δρόμος πέρα από το ευρώ, την ΕΕ και τον «υπαρκτό καπιταλισμό». Όμως, υπάρχουν και όροι πολιτικοί, η συσπείρωση και συμπόρευση σήμερα όλων των δυνάμεων που διαλέγουν το δρόμο της ρήξης με το κεφάλαιο, το χρέος, το ευρώ και την ΕΕ, που στηρίζουν το λαϊκό ξεσηκωμό, που πιστεύουν στη δυνατότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης σε σοσιαλιστική κατεύθυνση, που θέλουν μια αριστερά ενωτική και ανατρεπτική.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι πολύ σημαντικό ότι σήμερα υπάρχουν και άλλες φωνές μέσα στην Αριστερά, αλλά και αγωνιστές του κινήματος, που έχουν ανάλογες αναζητήσεις. Τόσο με γραπτές προτάσεις όσο και πολιτικές τοποθετήσεις σύντροφοι από το χώρο του Μετώπου Αλληλεγγύης Ανατροπής, εκπροσωπώντας σημαντικό αριθμό αγωνιστών, το τελευταίο διάστημα όχι μόνο έχουν πάρει σαφή θέση κατά του ευρώ και της ΕΕ, αλλά και έχουν διατυπώσει προτάσεις για εκλογική συνεργασία σε αγωνιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση. Αυτές οι δυνατότητες επιβεβαιώθηκαν και στις δύο συναντήσεις που έγιναν ανάμεσα σε αντιπροσωπείες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συντρόφων του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, με την πιο πρόσφατη στις 9 Απρίλη.

Απέναντι σε αυτό ορθά η απόφαση της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την Πέμπτη 5 Απρίλη έβαλε όρους πολιτικούς και αναγκαίους για μια συνεργασία και τόνισε ότι προφανώς και δεν θέλουμε ευκαιριακή σύμπραξη αλλά πολιτική και εκλογική συνεργασία με όρους και προοπτική.

Ως Αριστερή Ανασύνθεση εκτιμούμε ότι με βάση τα δεδομένα, τα κείμενα, τις τοποθετήσεις και το συντροφικό κλίμα στις συναντήσεις ότι σήμερα υπάρχουν όροι για μια εκλογική συνεργασία ανάμεσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συντρόφους του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Ειδικότερα για εμάς είναι σήμερα εφικτό, αναγκαίο και ικανό να δημιουργήσει δυναμική

- Ένα κοινό ψηφοδέλτιο, που να αποτυπώνει τη συνεργασία, χωρίς να αποσιωπά την ιδιαίτερη πολιτική παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη βαρύτητα της πολιτικής επιρροής. Γι’ αυτό και πιστεύουμε ότι χρειάζεται ένας τίτλος της μορφής «ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Μέτωπο κατά του ευρώ και της ΕΕ»

- Μια κοινή πολιτική τοποθέτηση – πέραν των όσων αυτοτελώς θα δουλέψει ούτως ή άλλως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με βάση το δικό της προγραμματικό κεκτημένο –στους άξονες που θέτει – και ορθά – η απόφαση της ΚΣΕ.

- Μια ενωτική και συντροφική κοινή προεκλογική δουλειά

- Ένα πλατύ κάλεσμα συσπείρωσης και συμπόρευσης (και συμμετοχής στα ψηφοδέλτια) σε αγωνιστές, διανοουμένους, συνδικαλιστές που σήμερα στρέφονται σε δρόμους ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική και την ΕΕ

Παρότι ο χρόνος είναι λίγος, ζούμε σε μέρες μεγάλων ανακατατάξεων και υπάρχει πλήθος ανθρώπων που κινηματικά, αγωνιστικά και πολιτικά αναζητούν μια άλλη διέξοδο. Ένα πρώτο τέτοιο ενωτικό εγχείρημα, ένα πρώτο τέτοιο ρήγμα προς τα αριστερά, ιδίως εάν ενισχύσει τις δυνατότητες εκλογικής καταγραφής, ανοίγει δρόμος για ευρύτερες ανασυνθέσεις, ρήξεις και ανατροπές στο τοπίο της Αριστεράς. Για να αλλάξουμε τα πράγματα στην Αριστερά, για να έχουμε μια άλλη Αριστερά της ρήξης και της ανατροπής. Ήδη τα μηνύματα που υπάρχουν είναι θετικά και υπάρχει προσδοκία και προσμονή, την ίδια ώρα που τα επιτελεία της «Αριστεράς της ήττας» εύχονται να μην υπάρξει τέτοια συνεργασία.

Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρούμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να πάρει απόφαση υπέρ της εκλογικής συνεργασίας και να προχωρήσουν όλες οι αναγκαίες κινήσεις. Και μπορεί να το κάνει αυτό αξιοποιώντας όλες τις δυνατότητες δημοκρατικής συζήτησης και απόφασης που το καταστατικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνει σε όλα τα επίπεδα. Δεν χωρούν ούτε ταλαντεύσεις, ούτε αναζήτηση εμποδίων ή προβλημάτων, ούτε η επίκληση της έλλειψης χρόνου. Αντίθετα, απαιτείται τόλμη και διάθεση να γίνουν τώρα τα βήματα που θα μας φέρουν σε καλύτερη θέση την επόμενη μέρα των μεγάλων προκλήσεων αλλά και των μεγάλων ευκαιριών ανατροπής. Η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθεί.

Αθήνα 10 Απρίλη 2012

Το Πανελλαδικό Γραφείο της Αριστερής Ανασύνθεσης