Γιώργο Ρούση, οι ψευδαισθήσεις σου και η ροχάλα των συντρόφων…
Παραθέτουμε την επιστολή του σ. Γιώργου Ρουση (αχ οι ψευδαισθήσεις σου) και την απάντηση του ΚΚΕ «…Συνειδητά ή ασυνείδητα στηρίζουν το στόχο που έχουν θέσει το κεφάλαιο και το αστικό πολιτικό προσωπικό για αποδυνάμωση του ΚΚΕ…» Ρε Γιώργο, για απάντα συνειδητά η ασυνείδητα παίζεις αυτόν το ρόλο;
Αγαπητοί σύντροφοι,
Τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα έδειξαν ότι το κόμμα όχι μόνον δεν μπόρεσε να εισπράξει σημαντικό κομμάτι της λαϊκής οργής, αλλά αντίθετα έχασε ψήφους και μάλιστα σε λαϊκές περιοχές, παραδοσιακά προπύργια του, όπως στη β' Πειραιά.
Ταυτόχρονα για πρώτη φορά μετά τη διάσπαση του 1968 το κόμμα έπαυσε να είναι η ηγεμονεύουσα δύναμη της Αριστεράς.
Επιπροσθέτως οι μετεκλογικές σφυγμομετρήσεις, για όσο αξίζουν, δείχνουν μια επικίνδυνων διαστάσεων παραπέρα συρρίκνωση της εκλογικής του δύναμης.
Για αυτήν την αρνητική εξέλιξη είναι σαφές ότι υπάρχουν και πολλές αιτίες, για τις οποίες δεν ευθύνεται το κόμμα. Πέραν όμως αυτών, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά ότι και το ίδιο είναι άμοιρο ευθυνών, ή με άλλα λόγια ότι φταίει μόνο η στραβωμάρα του γιαλού‐λαού και όχι και το λάθος αρμένισμα του καραβιού‐κόμματος.
Ποια λοιπόν είναι τα λάθη που οδήγησαν σε αυτήν την αρνητική για το κόμμα κατάσταση;
Πέρα από γενικότερες λαθεμένες θέσεις του με τις οποίες κατά καιρούς έχω εκφράσει τη διαφωνία μου, και οι οποίες σαφώς επηρεάζουν αρνητικά και τη στάση του λαού απέναντι του, νομίζω ότι αυτά μπορεί να επικεντρωθούν:
1. Στην αντιμετωπική στρατηγική του κόμματος που φτάνει μέχρι την άρνηση του διαλόγου, την άρνηση ακόμη και της ίδιας της ύπαρξης της Αριστεράς, η οποία το οδηγεί και σε ένα απομονωτισμό ο οποίος και του στερεί την κύρια πηγή άντλησης δυνάμεων,
2. Στην παραπομπή της σωτηρίας του λαού στον απώτερο σοσιαλιστικό μέλλον, σε συνδυασμό με μια μηδενιστική καταστροφολογία για το άμεσο μέλλον.
Αν όμως το κόμμα προσμένει να ενισχυθεί στη συνείδηση του λαού, μέσω της επιβεβαίωσης αυτής της καταστροφολογίας πλανάται πλάνη οικτρά και τούτο διότι ο λαός που έχει φτάσει στα όρια του οικονομικά, πολιτικά, ψυχολογικά, δεν αντέχει να του λες ότι θα βυθιστεί ακόμη βαθύτερα στο τέλμα, δίχως να του προτείνεις μια άμεση θετική λύση.
Εξάλλου η έτσι κι' αλλιώς μεθοδολογικά ανεπαρκής άρνηση της άρνησης, δίχως να συμπληρώνεται από μια άμεσα υλοποιήσιμη, θετική πρόταση, που να ανταποκρίνεται στο επίπεδο της λαϊκής συνειδητότητας, μάλλον αποστροφή προκαλεί, ή σε λάθος διέξοδο οδηγεί, παρά σε έλξη προς όποιον την καλλιεργεί.
Το δραματικό, σύντροφοι είναι, ότι αν το ΚΚΕ, όχι δα ανταποκρινόμενο στις προτάσεις για συνεργασία άλλων αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ , αλλά παίρνοντας το ίδιο πρωτοβουλίες στη βάση όσων προβλέπονται από το ίδιο το πρόγραμμα του, θα είχε ξεπεράσει και τις δυο παραπάνω αδυναμίες.
Εξηγούμαι. Στο πρόγραμμα του ΚΚΕ, το οποίο μάλιστα με βάση το πρώτο άρθρο του καταστατικού του, πρέπει να το αποδεχτεί όποιος επιθυμεί να γίνει μέλος του, γίνεται αναφορά σε ένα «αντιϊμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό Μέτωπο» :
‐ στο οποίο το ΚΚΕ διατηρώντας την αυτοτέλεια του «συμμετέχει και δουλεύει για την ανάπτυξη της ενότητας και της μαχητικότητας του»,
‐ μέσα από το οποίο «το ΚΚΕ επιδιώκει τη συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται την αναγκαιότητα σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και τα πολυεθνικά μονοπώλια, υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη λαϊκή κυριαρχία και τη ανεξαρτησία της χώρας»
‐το οποίο «μπορεί να εξελιχθεί σε πολιτική συμφωνία »
‐του οποίου οι προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχοι πάλης, μεταξύ των οποίων πρώτος και καλύτερος είναι η «αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση», δεν ταυτίζονται με το σοσιαλισμό, ούτε παραπέμπεται η υλοποίηση τους σε αυτόν, αλλά αντίθετα συμβάλλουν στην υλοποίηση του.
Μάλιστα στο υποκεφάλαιο με τίτλο «το Μέτωπο και το πρόβλημα εξουσίας», γίνεται λόγος και για πιθανότητα «να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο, χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα».
Γύρω από το χαρακτήρα ή και το περιεχόμενο αυτής της μετωπικής πρότασης που σίγουρα χρίζει ανανέωσης –πχ σχετικά με τα μνημόνια τους συνοδευτικούς νόμους, τις δανειακές συμβάσεις ή το ευρώ κλπ‐ πολλά μπορούν να ειπωθούν . Το βασικό όμως είναι ότι αυτή η πρόταση θα μπορούσε να αποτελέσει τον άξονα κίνησης του ίδιου του κόμματος, τόσο όσον αφορά στην αναγκαιότητα του Μετώπου, όσο και στην κάλυψη του κενού ανάμεσα στο καπιταλιστικό παρόν και το σοσιαλιστικό μέλλον. Και αυτό όχι βεβαίως με τη μορφή ενός ξέχωρου στάδιου, αλλά ως κατάκτηση ενός οχυρού σε ένα γκραμσιανού τύπου πόλεμο θέσεων, που θα διαμόρφωνε καλύτερες θέσεις για το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό.
Να όμως που αυτό το πρόγραμμα όχι μόνον έχει καταχωνιαστεί, αλλά το Κόμμα κινείται σε παντελώς αντίθετη με αυτό κατεύθυνση.
Σαν κομμουνιστής, που πονά ένα κόμμα που υπηρέτησε επί 21 χρόνια , που θλίβεται βαθύτατα από το σημερινό φυλλορρόημα του , που έχει ασκήσει δριμεία κριτική στο κόμμα όπως αρμόζει σε ότι αγαπάς, που θεωρεί ότι ο κόσμος του ΚΚΕ βρίσκεται στο ίδιο με αυτόν μετερίζι, και ότι αυτός ο κόσμος είναι τραγικό λόγω της στάσης του κόμματος να σπρώχνεται στην αγκαλιά του υπό διαμόρφωση αριστερού αναχώματος του συστήματος, τούτες τις κρίσιμες ώρες, σας κάνω έκκληση όχι μεγαλόσχημη, αλλά ταπεινή : Σώστε το κόμμα, τολμώντας να απευθύνεται και στον κόσμο και στις συνιστώσες της ριζοσπαστικής αριστεράς, την μετωπική, άμεση πρόταση, που προβλέπει το πρόγραμμα του. Τόσα απλά.
Συντροφικά, Γιώργος Ρούσης 2012
ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Σε ρόλο 13ης συνιστώσας...
«Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί μια σημαντική νίκη του λαού που επιφύλαξε μια συντριπτική ήττα στο "μαύρο μέτωπο" του Μνημονίου και στράφηκε κατά κύριο λόγο προς την Αριστερά...».
«Η ενίσχυση της Αριστεράς, η μεγαλύτερη από το 1958,είναι καρπός της συσσωρευμένης οργής και αγανάκτησης από τις πολιτικές των μνημονίων, των αγώνων που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα... Το μήνυμα της κάλπης δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους και όλο το λαό για να κλιμακώσουν τους αγώνες τους».
Το παραπάνω απόσπασμα θα μπορούσε να είναι από άρθρο της «Αυγής» ή τμήμα κάποιας ανακοίνωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, είναι απόσπασμα από την Απόφαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που φανερά καλλιεργεί αυταπάτες για το νέο ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ.
***
Η απόφαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε λέει κουβέντα για την επιχειρούμενη αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού και τις επιδιώξεις της αστικής τάξης, που είναι η προσπάθεια αναχαίτισης της τάσης ριζοσπαστικοποίησης και απεγκλωβισμού από την αστική ιδεολογική και πολιτική επιρροή.
Εγινε μέρος του ντεκόρ μαζί με την Κατσέλη, τους Οικολόγους Πράσινους κ.ά., της ανασυγκρότησης του κεντροαριστερού πόλου, συμμετέχοντας στο προεκλογικό «σόου» του ΣΥΡΙΖΑ για τις διαδικασίες των διερευνητικών εντολών, που είχε ως στόχο να καλλωπίσει το προφίλ της σοσιαλδημοκρατίας και να εγκλωβίσει εργαζόμενους που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις και αισθάνονται «ριζοσπάστες αριστεροί». Οι πανηγυρισμοί για την «εκλογική νίκη της Αριστεράς» σπρώχνουν και νέες δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στη δύναμη που συγκρατεί την αγανάκτηση εντός «ΕΕ - ευρώ και κυριαρχίας του κεφαλαίου». Η στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι στην «κυβερνώσα αριστερά» είναι ανάλογη με τη στάση που είχε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο ΠΑΣΟΚ όλη την προηγούμενη 20ετία, δηλαδή καλλιέργειας αυταπατών ότι μπορεί η κεντροαριστερά να αλλάξει και να γίνει φιλολαϊκή. Οι δυνάμεις της λεγόμενης ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν ευθύνες για τον αποπροσανατολισμό, την καλλιέργεια αυταπατών στους εργαζόμενους.
***
Δεν πρόλαβαν να περάσουν ορισμένες μέρες και στελέχη συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (π.χ. στελέχη της ΑΡΑΝ) τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της συνεργασίας με την «κυβερνώσα αριστερά».
Το φλερτ με την ιδέα της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και της αριστερής κυβέρνησης, βέβαια, δεν είναι τυχαίο. Καταρχήν δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε μια σειρά χώρους ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζονται στενά. Πολλές δυνάμεις τους διακηρύσσουν ανοιχτά την ανάγκη «κυβέρνησης της αριστεράς». Η ΑΡΑΝ, συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υποστηρίζει: «Το αίτημα της αριστερής κυβέρνησης σίγουρα σήμερα συναντά την προσδοκία των λαϊκών μαζών. Ομως, θα πρέπει να συνδεθεί με διαδικασίες ρήξης και ανατροπής, διαφορετικά θα οδηγηθούμε σε νέες ήττες»1. Η «Κομμουνιστική Ανανέωση» προεκλογικά πρότεινε κοινή εκλογική κάθοδο της αριστεράς με στόχο συγκρότησης αντιμνημονιακής κυβέρνησης. Πολλά στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ήταν και υποψήφιοί της υποστηρίζουν ανοιχτά ή συγκαλυμμένα την ανάγκη μιας αριστερής κυβέρνησης (Γιώργος Δελαστίκ, Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Σπύρος Μαρκέτος, Λεωνίδας Βατικιώτης, Αλέκος Αναγνωστάκης, Παναγιώτης Σωτήρης κ.ά.) Εδώ βέβαια ορισμένα από αυτά τα στελέχη έφτασαν να υμνούν τον Καμμένο (π.χ. Δελαστίκ).
Με τη στάση τους συμβάλλουν να διαμορφώνεται κλίμα προσδοκιών και αναμονής στους εργαζόμενους σε ένα ενδεχόμενο κυβέρνησης με τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ.
***
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναπαράγει όλη την επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ - και όχι μόνο - ενάντια στο ΚΚΕ, ότι είναι σεχταριστικό επειδή δεν παίρνει μέρος στα σενάρια αναμόρφωσης της κεντροαριστεράς.
Συνειδητά ή ασυνείδητα στηρίζουν το στόχο που έχουν θέσει το κεφάλαιο και το αστικό πολιτικό προσωπικό για αποδυνάμωση του ΚΚΕ.
Την ίδια στιγμή παίρνουν μέρος στη συκοφάντηση της πάλης για την εργατική - λαϊκή εξουσία, υποστηρίζοντας ότι αυτή οδηγεί στο να παραπέμπεται η λύση των λαϊκών προβλημάτων στη «Δευτέρα παρουσία»2.
Τώρα, στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε άρθρα και συνεντεύξεις τους ασκούν κριτική ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στις 7 Μάη δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στις 6 Μάη, ότι υπόκειται οβιδιακές μεταμορφώσεις λες και δεν είχαν δει τις προεκλογικές διαβεβαιώσεις του Τσίπρα για υποστήριξη της «υγιούς επιχειρηματικότητας» και στήριξη του «ευρωμονόδρομου». Η αργοπορημένη αυτή αρθρογραφία, οι κριτικές στο ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερή κυβέρνηση, δύο βδομάδες μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, μάλλον θα πρέπει να κατανοηθούν ως κινήσεις εξασφάλισης της πολιτικής επιβίωσης και διαπραγμάτευσης των όρων συμμετοχής στο μετεκλογικό παιχνίδι αναδιάταξης στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου