Ας τελειώνουμε με την ευρωλαγνεία και τις άλλες αυταπάτες!

του Γιώργου Κωνσταντακόπουλο

Γιατί την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να αναστείλει το μνημόνιο και να καταγγείλει τις δανειακές συμβάσεις, δηλώνοντας παράλληλα ότι θα παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη και την ΕΕ, όλοι μιλούν για τις επιπτώσεις από την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και οι ξένοι επίσης προετοιμάζονται γι’ αυτό;

Μία πρώτη απάντηση, που μας φαίνεται εύλογη, είναι ότι όλοι καταλαβαίνουν πως ο δρόμος που οδηγεί τελικά σε ουσιαστική ακύρωση του μνημονίου και απεμπλοκή – ακόμα και παροδική και υπό διαπραγμάτευση – από την εξυπηρέτηση του χρέους, προϋποθέτει εγκατάλειψη του ευρώ και πολιτική εθνικού νομίσματος. Η αλήθεια είναι ότι απαιτούνται πολλά παραπάνω, αν δεν θέλουμε να πεινάσει ο λαός, αλλά αυτό ας το αφήσουμε προς ώρας.

Δεν είναι ωστόσο αυτός ο μόνος ούτε ο κύριος λόγος για τον οποίο άρχισαν αμέσως να μιλούν μέσα και έξω από την Ελλάδα για το ενδεχόμενο αποχώρησής μας από την ευρωζώνη. Οι αστικές δυνάμεις της χώρας προσπαθούν να σώσουν το προπύργιο της πολιτικής τους, να χαράξουν τα όρια της όποιας κυβέρνησης – ακόμα και αριστερής – με βάση αυτό, και να χρησιμοποιήσουν τον κίνδυνο να φύγουμε από το ευρώ ως τον άμεσο «μπαμπούλα» για το πόπολο. Να εκμεταλλευτούν έτσι όποια πολιτική υπεροχή έχουν σε αυτό το πεδίο μιας και ο λαός μας δεν έχει πεισθεί πολιτικά για τις καταστροφικές συνέπειες του ευρώ και – κυρίως – για τη δυνατότητα εξόδου από αυτό χωρίς καταστροφικές συνέπειες.

Οι ξένοι όμως – λέγε με γερμανικός ιμπεριαλισμός και συνοδοιπόροι – έχουν άλλο, πολύ σοβαρό λόγο. Αναγνωρίζουν ότι πιθανότατα δεν θα έχουν να κάνουν με μία ελληνική κυβέρνηση που θα επαναδιαπραγματευτεί μόνο και μόνο για να χρυσώσει το χάπι του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων (όπως θα ήταν π.χ. μία οικουμενική με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ) και ότι χρειάζονται μια δεύτερη γραμμή άμυνας αν έχουν να επαναδιαπραγματευτούν με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουν φυσικά σκοπό να εγκαταλείψουν την πολιτική δημοσιονομικής σταθερότητας εντός ευρωζώνης και να φτιάξουν ένα «αντι-γερμανικό» ευρώ, μόνο και μόνο για να φτιάξουν πλαίσιο παραμονής για την Ελλάδα. Άρα η Ελλάδα πρέπει να φύγει από το ευρώ, εφόσον θέλει να φύγει από το μνημόνιο. Τι όμως πρέπει πάση θυσία να προβλεφθεί; Οι ζημιές που θα πάθουν η ΕΚΤ, οι κυβερνήσεις και οι τράπεζες από την παύση πληρωμών! Πολύ δε περισσότερο η μη αναστρέψιμη και μη αντιμετωπίσιμη ζημιά που θα έρθει με κήρυξη μονομερούς διαγραφής του χρέους από την Ελλάδα. Διαμορφώνεται έτσι σε δύο άξονες η δεύτερη «γραμμή άμυνας» της ΕΕ απέναντι στην ανυπάκουη Ελλάδα:

1. Φεύγει η Ελλάδα από το ευρώ και σώζουμε τη δημοσιονομική πειθαρχία. Έχουμε αντιμετωπίσιμες οικονομικές και πολιτικές συνέπειες (επιτήρηση της ευρωζώνης από οίκους αξιολόγησεις, πτώση του ευρώ στις αγορές, νέες απαιτήσεις από τους Νότιους για χαλάρωση των όρων δανεισμού, απαιτήσεις περί μέτρων ανάπτυξης κ.ά.). Αλλά μόνο έτσι δεχόμαστε την ακύρωση του μνημονίου και την επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων.
2. Διαπραγματευόμαστε τη συνέχιση του δανεισμού της Ελλάδας από την ΕΕ (EFSF ή ad hoc σχήμα) ώστε σε κάθε περίπτωση να εξυπηρετεί – έστω και κουρεμένο – το χρέος της, να μην έχουμε καταρρεύσεις τραπεζών, πρόβλημα χρηματοδότησης της ΕΚΤ, και άλλα που δεν τα αντέχουμε, και επιπλέον να την κρατάμε στο χέρι μέσω δανείων.
3. Φροντίζουμε μέσω των νέων συμβάσεων να είναι καλύτερη αλλά μη ελκυστική η οικονομική κατάσταση που θα προκύψει στην Ελλάδα, ώστε να μην τρέξουν όλες οι υπερχρεωμένες χώρες της ΕΕ να κάνουν το ίδιο με την Ελλάδα και να ενταχθούν σε αυτό το καθεστώς.

Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται ότι δεν μπορείς να αποσπάσεις τη χώρα από τα πλοκάμια του ιμπεριαλισμού και να αποτρέψεις την αφαίμαξή της χωρίς το τρίπτυχο: Μονομερής διαγραφή του χρέους – Έξοδος από την ευρωζώνη – Έξοδος από την ΕΕ, και με όλα τα πολιτικά μέτρα που χρειάζονται για να υποστηριχθούν αυτές οι επιλογές. Επιπλέον, πρέπει οι κομμουνιστές να προβάλουν ως αιχμή της πίεσης που θα ασκήσουν στην τυχούσα αριστερή κυβέρνηση, την ανάγκη για αυτές τις επιλογές και την άρνηση της διαπραγμάτευσης με τέτοιους ή παραπλήσιους όρους ακόμα και εκτός ευρώ. Ως πρώτο βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να απαιτούμε από την αριστερή κυβέρνηση:

• Άμεση ακύρωση μνημονίου και δανειακών συμβάσεων
• Άμεση παύση πληρωμών, ώστε να μειωθούν τα περιθώρια παζαρέματος γύρω από την ανταπόκρισή μας στις δανειακές μας υποχρεώσεις.

Επιπλέον, γίνεται φανερό πόσο δεν είναι τόσο ανεδαφικές όσο επικίνδυνες οι απόψεις που εκφράζονται από δυνάμεις της Αριστεράς για «αντι-μνημονιακή» λύση εντός της ΕΕ (δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.) ή με έξοδο της χώρας από το ευρώ αλλά «συντεταγμένη» (δηλαδή χωρίς χρεοκοπία και κατά συνέπεια εντός ΕΕ ή με τουλάχιστον με την έγκριση της ΕΕ – βλ. δηλώσεις Αλαβάνου). Οι απόψεις αυτές μπορούν να οδηγήσουν τελικά στο να προτείνει η Αριστερά της χώρας μας τη διέξοδο που θέλει η Μέρκελ! Οι δυνάμεις της Αριστεράς δεν μπορούν να διαφύγουν από την παγίδα της διαχείρισης της χρεοκοπίας και θα ξαναγυρνούν σε πολιτική της υποταγής στο γερμανικό ιμπεριαλισμό, αν δεν πάρουν καθαρή και τελεσίδικη θέση για το χρέος: Ή διαγραφή του χρέους ή υποταγή και εξαθλίωση του ελληνικού λαού.

Ας τελειώνουμε με την ευρωλαγνεία και τις άλλες αυταπάτες!