Ποια θα ήταν η Αριστερά του Λαού της ανατροπής

Παρακολουθήσαμε με μεγάλο ενδιαφέρον τρεις συνδιασκέψεις!!! (συνέπεσαν) που έγιναν μέσα στο Σαββατοκύριακο. Του Μετώπου για την κοινή δράση (ΑΣΟΕΕ), του Δικτύου για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα (Πολυτεχνείο) της Άμεσης Δημοκρατίας (Νομική) Πολύς ο κόσμος στην ΑΣΟΕΕ στο κάλεσμα του Μετώπου (από όλο σχεδόν το φάσμα της αριστεράς και άλλων).

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις, αλλά το βασικό ερώτημα για την κοινή δράση κατά την άποψη μας αναπάντητο. Ο χρόνος όπως σωστά ανέφερε ο Αλέκος Αλαβάνος πιέζει και η ενιαία απάντηση δεν έχει ακόμα βρεθεί. Το στοίχημα είναι ανοιχτό και όπως είπε ο Περικλής Κοροβέσης (κούτσαινε από ένα μικρό ατύχημα- περαστικά) η κατάσταση του  συμβαδίζει με αυτή της αριστεράς!!!

Δημοσιεύουμε μόνο μια ομιλία που μας εκφράζει απόλυτα ως προς την έκθεση των γεγονότων  του συναγωνιστή Αλέξανδρου. Πιστεύουμε ότι σε δικτυακούς τόπους της αριστεράς και του κινήματος θα μπορέσετε να διαβάσετε και άλλες ενδιαφέρουσες απόψεις. Όσες από αυτές συλλέξουμε θα τις δημοσιεύσουμε. Όσοι από τους αναγνώστες μπορούν να προσφέρουν link ας μας βοηθήσουν.

Ποια θα ήταν η Αριστερά του Λαού της ανατροπής

Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη που θα μεταφέρω κάποια κριτική μου στην αριστερά, σε έναν χώρο που την έχει ήδη συμπεριλάβει σε κάποιο βαθμό στον προβληματισμό του.

Αυτό το εγχειρίδιο γράφει «Πως να διαδηλώνετε έξυπνα» και προέρχεται από την πλατεία Ταχρίρ. Το έχω πάντα κοντά μου για μου δίνει ελπίδα και κουράγιο. Ελπίζω να το έχετε διαβάσει οι περισσότεροι γιατί περιέχει συμπυκνωμένη λαϊκή σοφία περί κινημάτων ανατροπής. Περιέχει την κοινή λογική, που χάνεται όταν αρχίζουμε να πολιτικολογούμε με δυσνόητους όρους (το «πολιτικό υποκείμενο» είναι ένας από τους «αγαπημένους» μου...), ξεχνώντας τα πολύ βασικά ερωτήματα: «τι θέλουμε να πετύχουμε» και «πως θα το πετύχουμε».

Φοβάμαι ότι η οργανωμένη αριστερά, είναι συχνά περισπούδαστη και δεν καταφέρνει ούτε να έχει αποτέλεσμα, ούτε και να αποκτά βαθιούς δεσμούς με τον λαό, όπως στο μακρινό παρελθόν. Δεν ακούει τον λαό. Συχνά θεωρεί τον εαυτό της μια πρωτοπορία εμπειρογνωμόνων της πολιτικής, που εκείνη ξέρει και άρα πρέπει να οδηγήσει κάπου τον λαό. Ειλικρινά χάρηκα που στο κείμενο του συντονιστικού του ΜΑΑ υπάρχει ένας τέτοιος προβληματισμός στο πρώτο κιόλας κεφάλαιο.

Στην πρόσκληση σας υπάρχει η ερώτηση « Με τι τρόπους η Αριστερά θα μπορέσει να εμπνεύσει και να συμβάλει σε μια μετωπική ενότητα του λαού?»

Θα σας απαντήσω με 1-2 ερωτήσεις και μια απορία μου, που με βασάνιζε όλο τον καιρό που ήμουν στο Σύνταγμα:

Είμαστε ή δεν είμαστε όλοι ίσοι πολιτικά και ως άνθρωποι και ως συναγωνιστές? Το πιστεύουμε αυτό και το εφαρμόζουμε στην πράξη σεβόμενοι όλους τους συναγωνιστές μας ως ισότιμους ή όχι?

Αν ναι, λύστε μου σας παρακαλώ την απορία, «Που ήταν όλα τα μέλη και κυρίως τα στελέχη των αριστερών οργανώσεων στην διάρκεια των 55 ημερών του μεγάλου Συντάγματος?»

Σαφώς κάποια μέλη και ελάχιστα στελέχη ήταν εκεί και έδωσαν ότι καλύτερο μπορούσαν. Εδώ μέσα υπάρχουν αρκετοί από αυτούς τους ωραίους ανθρώπους και συναγωνιστές. Μα οι υπόλοιποι που είναι αναρωτιόμουν? Τι κάνουν? Είναι τώρα σε κάποια κομματικά γραφεία και συζητούν? Και τι συζητούν που δεν θα μπορούσαν να το συζητήσουν εδώ ή δεν θα ήταν χρήσιμο εδώ?

Ειλικρινά σας το λέω αναρωτιόμουν, γιατί δεν έρχεται ο Αλέκος ο Αλαβάνος, ο Παναγιώτης ο Λαφαζάνης, ο Αλέξης ο Τσίπρας, ακόμη και η Αλέκα η Παπαρήγα, όλοι οι επώνυμοι και οι πάγια ενταγμένοι στους σχηματισμούς της αριστεράς, να πάρουν ένα χαρτάκι ως κοινοί θνητοί στην Λαϊκή Συνέλευση και να μιλήσουν στα 3 λεπτά που τους αναλογούσαν?

Να αντέξουν να αποδοκιμαστούν από τον κόσμο που δεν ήθελε να ακούει για κόμματα, αλλά και να γίνουν ένα με αυτόν τον κόσμο, και με την πολιτική εμπειρία τους και τον χαρακτήρα τους να προσπαθήσουν να τον ενώσουν και να αποδείξουν αν το αξίζουν να είναι στελέχη ή ηγέτες του κινήματος.

Γιατί δεν ήρθαν στις ομάδες του Συντάγματος να βοηθήσουν και με τα χέρια τους? Γιατί δεν ήρθαν να μαζέψουν γόπες και πεταμένα κουτάκια αναψυκτικών, να φτιάξουν ένα πανό ή να μοιράσουν Μααλόξ την κρίσιμη ώρα? Να συζητήσουν εξαντλητικά και κουραστικά με τον άγνωστο συναγωνιστή σε μια ομάδα εργασίας στα σκαλάκια για να φτάσουν σε ένα αποτέλεσμα ή μια κοινή απόφαση.

Να ένας απλός τρόπος για να εμπνεύσει η αριστερά! Την ίδια εμπιστοσύνη θα δείξει ο κόσμος σε έναν τέτοιο αριστερό και στην οργάνωσή του και στον άλλον που διηύθυνε από το γραφείο του ή πέρασε μόνο για να καθοδηγήσει? Δεν θέλω να αδικήσω όσους αριστερούς πράγματι έκαναν το σωστό και μάλιστα συστηματικά, με ανοιχτό μυαλό και με την καρδιά τους, αλλά πιστεύω ότι έπρεπε να το κάνουν όλα τα μέλη και τα στελέχη όλων των αριστερών οργανώσεων, αλλιώς δυσκολεύομαι να καταλάβω τι είδους αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι είναι.

Πάμε τώρα στο άλλο μεγάλο θέμα, αυτό της ενότητας και του κοινού συντονισμού στην δράση για την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης στις συνθήκες πολέμου που αντιμετωπίζουμε. Όταν κάποιος θέλει κάτι πολύ, κάνει κυριολεκτικά τα πάντα για να το αποκτήσει. Πάρτε το παράδειγμα ενός ερωτευμένου για να με καταλάβετε. Ο ερωτευμένος κάνει τεράστιες υπερβάσεις, προσπαθεί να ξεπεράσει τον καλύτερο εαυτό του και είναι πρόθυμος να πνίξει τον εγωισμό του ή και να ταπεινωθεί προκειμένου να φτάσει στον στόχο του. Κάπως έτσι θα έπρεπε να λειτουργούμε όλοι για να πετύχουμε την ενότητα και την κοινή δράση, που είναι αναγκαία όσο ποτέ. Το κάνουμε αρκετά? Δεχόμαστε να πνίξουμε τον εγωισμό του αλάνθαστου της δικής μας πολιτικής άποψης στην κρίσιμη στιγμή?

Και δυστυχώς δεν μοιάζει να θέλουμε πολύ (τουλάχιστον όχι όσο οι ερωτευμένοι), ούτε και την ανατροπή. Μας αρέσει ως θεωρητικό σχήμα, αλλά δεν τη θέλουμε τόσο ώστε να αντέχουμε το κόστος προετοιμασίας και υλοποίησής της. Την αγαπάμε αλλά δεν την παντρευόμαστε, όχι ακόμη τουλάχιστον. Πως αλλιώς να εξηγήσω ότι αδυνατούμε ακόμη και την σχετική προσομοίωση της ανατροπής να κάνουμε στο μυαλό μας?

Ο ερωτευμένος φαντάζεται τον εαυτό του αγκαλιά με την αγαπημένη του. Εμείς μας έχουμε ποτέ φανταστεί τις στιγμές της ανατροπής και της εξέγερσης? Έχουμε δει ποτέ εικονικά πως θα γίνει η ανατροπή?

Φοβάμαι πως όχι ή ελάχιστα. Στο Σύνταγμα ρώταγα συχνά άλλους συναγωνιστές «πες μου τώρα ειλικρινά, πως πιστεύεις ότι θα πετύχουμε την ανατροπή, πως θα έρθει η αυριανή κατάσταση?». Αν ήταν οργανωμένοι αριστεροί ξεκινούσαν την πολιτική αοριστολογία, ή πολύ σπανιότερα μου έλεγαν με ειλικρίνεια «δεν το βλέπω να γίνεται σύντομα».

Νομίζω ότι είναι απλή η απάντηση στο πως γίνεται η ανατροπή: δύο δρόμοι υπάρχουν. Ο ένας είναι καθαρά θεωρητικός και είναι ο εκλογικός. Όμως το γνωστό ρητό λέει ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να προκαλέσουν ανατροπή θα ήταν παράνομες... Και όπως βλέπετε οι εκλογές τείνουν να γίνουν παράνομες... Έχω μια συγκεκριμένη, απλή και κινηματική πρόταση για τις εκλογές, για ένα αντι-κόμμα, ένα κόμμα «μπαχαλάκια του συστήματος» με το όνομα «Αντίσταση στην Κατοχή, στο Μνημόνιο και στην Ολιγαρχία» και θα σας την καταθέσω γραπτά γιατί δεν χωρά στην ομιλία μου. Αυτό το κόμμα χωράει κυριολεκτικά όλον τον αντιμνημονιακό κόσμο και δεν χρειάζεται τίποτα άλλο εκτός από μια διακήρυξη μιας σελίδας. Αν θέλετε, την συμπεριλαμβάνετε στον προβληματισμό σας και είμαι στη διάθεσή σας.

Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός της αντίστασης και της προετοιμασίας της σύγκρουσης, γιατί ξέρουμε ότι ποτέ κανείς από το σύστημα δεν θα μας πει «εμείς οι νεοφιλελεύθεροι αποτύχαμε..., περάστε να χτίσετε την αυριανή κοινωνία». Αν θέλουμε ένα πραγματικό μέτωπο ανατροπής και ένα νέο ΕΑΜ, θα χρειαστούμε και κάτι αντίστοιχο του ΕΛΑΣ, ή τουλάχιστον μια οργανωμένη δυναμική σύγκρουση. Θα πρέπει να καταλάβουμε κομβικά δημόσια κτήρια, αστυνομικά τμήματα και τηλεοπτικούς σταθμούς, όπως έκαναν οι φίλοι μας και γείτονες Αιγύπτιοι. Σας μοιάζει η σημερινή αριστερά να έχει τέτοια διάθεση με εξαίρεση ίσως συγκεκριμένα πρόσωπα που συμμετείχαν στον Δεκέμβρη του 2008?

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω, πως εν μέσω πλήρους εξέλιξης του αγώνα «Δεν πληρώνω» για τα χαράτσια, ξεκινά κατάληψη στην καρδιά του συστήματος της ΔΕΗ στην Μεσογείων, και δεν υπάρχουν χιλιάδες οργανωμένοι αριστεροί (που θα έφερναν και χιλιάδες λαού), που να μετατρέπουν την ίδια μέρα την Μεσογείων σε Πλατεία Συντάγματος και να οχυρώνονται μέσα στο κτήριο για να το κάνουν άπαρτο φρούριο. Μόνο συμβολικές είναι οι καταλήψεις μας? Έτσι θα γίνει ποτέ ανατροπή του συστήματος?

Μια γενικευμένη εξέγερση δεν είναι ακόμη ώριμη μόνο και μόνο γιατί δεν υπάρχει η απαραίτητη οργάνωση για να την στηρίξει. Να πεδίο δόξης λαμπρό για την αριστερά της ανατροπής και της αλληλεγγύης. Για θυμηθείτε, πως γινόταν η αντίσταση στην κατοχή? Με πορείες μόνο? Ή και με δυναμικές ενέργειες και σαμποταζ? Προϋπόθεση βέβαια είναι να υπάρχει η ευφυία ώστε η δυναμική αντίσταση να είναι τέτοια, που να συσπειρώνει όλο και περισσότερο λαό και να τον κάνει να επιδοκιμάζει κάθε ενέργεια. Αν μια μέρα κάναμε ένα χουνέρι στην Τρόικα θα είχε λαϊκή επιδοκιμασία ή όχι?

Συμπερασματικά λοιπόν, δεν πρέπει επιτέλους να βλέπουμε όλοι μας την συγκρουόμενη νεολαία του μαύρου μπλοκ (με όποια λάθη μπορεί να κάνει) ως συναγωνιστή και να είμαστε απόλυτα αλληλέγγυοι απέναντί της ανεξαρτήτως οποιασδήποτε κριτικής?

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, μήπως η σύγχρονη αριστερά, έχει μεγάλη πολιτική αλλά και βιολογική ηλικία για να κάνει πραγματική αντίσταση, ανατροπή ή εξέγερση? Ας κοιτάξουμε γύρω μας και ας βγάλουμε ένα ΜΟ ηλικίας... Τα άσπρα μαλλιά συνήθως κυριαρχούν στην αριστερά. Τα άσπρα μαλλιά έχουν γυναίκα και παιδιά και δύσκολα παίρνουν ρίσκα. Ας βάλουν λοιπόν την σοφία τους και ας συμπαραταχθούν με το νέο και το δυναμικό, βοηθώντας το μόνο να μην κάνει λάθη που μειώνουν την δύναμή του.

Δεν μπορούμε να είμαστε με την γενιά του Δεκέμβρη, αλλά να μασάμε τα λόγια μας και να φοβόμαστε να σταθούμε δίπλα της μη και μας πουν φιλο-αναρχικούς ή φιλο-τρομοκράτες. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι αναγκαίο να μιλάμε ειλικρινά, λέγοντας την αλήθεια όπως είναι. Αυτό θέλει και αυτό θα εκτιμήσει ο λαός, που είναι διατεθειμένος να αγωνιστεί, αν πρώτα πειστεί ότι αξίζει τον κόπο και ότι η Αριστερά ή κάποιες ηγεσίες της δεν θα τον πουλήσουν ξανά, μετά από όσα δεινά πρόκειται να περάσει στην διάρκεια αυτού του σκληρού αγώνα, που έχει ξεκινήσει.

Φιλικά και συναγωνιστικά,

Αλέξανδρος