«η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι, μπορούν να ξεσηκωθούν, να πετύχουν νίκη η νίκες, που θα επαναφέρουν, το χαμένο ηθικό στις τάξεις των πρωτοπόρων αγωνιστών, αλλά και στο ίδιο το λαϊκό κίνημα.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ «ΡΙΖ.Α-Α*» «ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΑΝΕΡΓΙΑ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ- ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ» 

«Όταν ο εχθρός προελαύνει, υποχωρώ. Όταν ο εχθρός στρατοπεδεύει, τον ενοχλώ. Όταν ο εχθρός εξαντλείται, τον σφυροκοπώ. Όταν ο εχθρός υποχωρεί, τον καταδιώκω». 

Ένα από τα βασικά ζητήματα, που απασχολούν τον κόσμο της εργασίας, είναι τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει, ώστε ύστερα από απανωτές ήττες, η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι να ξεσηκωθούν, να πετύχουν νίκη η νίκες, που θα επαναφέρουν, το χαμένο ηθικό στις τάξεις των πρωτοπόρων αγωνιστών, αλλά και στο ίδιο το λαϊκό κίνημα. Αυτό έχει τεράστια σημασία, γιατί σε συνθήκες, ολοκληρωτικού πολέμου, των δυνάμεων του κεφαλαίου, απέναντι στην εργασία -και μάλιστα όταν η τελευταία «κινδυνεύει με διάλυση και καταστροφή», χάνοντας ότι αστική κατάκτηση είχε πετύχει με σκληρούς αγώνες, στους δύο τελευταίους αιώνες - πρέπει να δώσει «άμεση και σκληρή απάντηση τώρα». Δεν κατέχουμε την απόλυτη «επαναστατική θεωρία», ούτε έχουμε το «μαγικό ραβδάκι» για το πώς θα αναστραφεί, αυτή η κατάσταση. Δεν είμαστε αγιογράφοι... είτε Μαρξ, είτε Μάο, είτε Λένιν, είτε Γκραμσι, είτε Τρότσκι, είτε Μπακουνιν, είτε Σμιθ κ.α και ανάλογα με την ιστορική στιγμή... χρησιμοποιούμε την ιστορική εμπειρία τους... για να απαντήσουμε σε ερωτήματα που θέτει η ζωή... Χρειάζεται να εκτιμήσουμε, την κατάσταση (αντικειμενικοί, υποκειμενικοί λόγοι), τις διαθέσεις του λαού και της εργασίας, και να προβάλουμε ένα σχέδιο (τακτική στρατηγική) που με βάση την κρίσιμη μάζα να είναι υλοποιήσιμο. 1ο. Για τις αντικειμενικές συνθήκες… Οι «κόκκινες γραμμές» έχουν ξεπεραστεί ήδη… 1.500.000 άνεργοι, εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένοι, 4.000 αυτοκτονίες… Ένας λαός που οδηγείτε με τις εντολές «Δ.Ν.Τ., Ε.Ε., Κυβέρνησης , Κεφαλαίου» στην ανθρωπιστική καταστροφή… Δεν μπορούμε να λέμε στους εργαζόμενους κάντε υπομονή, ούτε μπορούμε να περιμένουμε άλλο να προστεθούν και «άλλοι» σε αυτόν τον κατάλογο… Ούτε φυσικά περιμένετε να «ωριμάσουν» οι συνθήκες για εκλογές η να «ωριμάσει» ο υποκειμενικός παράγοντας «δηλαδή» το κόμμα μας!!! «Είναι ορισμένες στιγμές που κανείς έχει την αίσθηση πως η ιστορία τρέχει λίγο πιο γρήγορα από συνήθως. Σε αυτές τις ιστορικές στιγμές οι ευρύτερες μεταβολές και οι διεργασίες που εξελίσσονται έχουν τη δυναμική να καθορίζουν την αίσθηση ότι αλλάζουν γύρω μας μερικά από τα πιο σημαντικά και κυρίαρχα ιστορικό-πολιτικά δεδομένα. Τις τελευταίες μέρες η πυκνότητα και η ποιότητα των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα δίνει την αίσθηση της ραγδαίας ιστορικής μεταβολής και συνάμα πολιτικής μετάβασης. Τεράστια η πρόκληση για το κομμουνιστικό κίνημα, τόσο σε επίπεδο θεωρίας όσο και πράξης που δεν έχει την πολυτέλεια να αναλύσει τα γεγονότα σε δεύτερο χρόνο, αφού είναι ήδη φορέας της ιστορίας με καταλυτικό μάλιστα ιστορικό ρόλο». «…Η κρίση λοιπόν ήρθε όταν τα συνδικάτα είχαν ήδη αποδομηθεί και διαβρωθεί, η εργατική τάξη είχε ενδυθεί το πρόστυχο ένδυμα της κίβδηλης ευμάρειας και η αστική τάξη ήταν φαινομενικά κυρίαρχη. Η κρίση και είναι αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Δηλαδή αποτελεί συστημική και δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος- ούτε κρίση χρέους, ούτε αδυναμία ηθικής διαχείρισης, ούτε κακής θέσης της σελήνης και των αστρικών συνδυασμών. Η ποιοτική όμως διαφορά αφορά το βάθος, η οξύτητα της κρίσης συνδυασμένη με το διεθνή χαρακτήρα της. Γρήγορα έγινε φανερό πως η ελληνική αστική τάξη δεν ήταν σε θέση να τη διαχειριστεί από μόνη της (όπως συνήθως στο πρόσφατο παρελθόν) και βεβαίως δεν θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί χωρίς ανθρωποφαγία, βαρβαρότητα, εκτεταμένη βία και κατάργηση βασικών αρχών της αστικής δημοκρατίας. Σύντομα πήρε ΚΑΙ το χαρακτήρα της ανθρωπιστικής καταστροφής…». 2ο Για τον υποκειμενικό παράγοντα Άρα, μετασχηματισμός των συνδικάτων, αλλαγή συσχετισμών, πολιτικοποίηση, υλοποιήσιμοι αγώνες, μαζικοποίηση, υλοποιήσιμοι αγώνες με ονοματεπώνυμο του αντιπάλου, πολιτική συνδικαλιστική αγωνιστική συνεννόηση (ανάμεσα σε ρεύματα τάσεις οργανώσεις παρατάξεις κ.λ.π), πολιτική κοινωνική αλληλεγγύη, κέντρα αγώνα. Κάτι περίπου σαν αυτό που πάει να γίνει και γίνεται στην ΟΛΜΕ… Στο πολιτικό επίπεδο ισχύουν τα ίδια «πολιτικοποίηση, υλοποιήσιμοι αγώνες, μαζικοποίηση, υλοποιήσιμοι αγώνες με ονοματεπώνυμο του αντιπάλου, πολιτική συνδικαλιστική αγωνιστική συνεννόηση (ανάμεσα σε ρεύματα τάσεις οργανώσεις παρατάξεις κ.λ.π), κέντρα αγώνα». Χρειάζεται να κάνουμε διάκριση στις δυνάμεις που εκφράζουν την εργασία… Η κοινοβουλευτική αριστερά ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, δεν μπορεί να μετασχηματίσει την ελπίδα σε οργανωμένη δράση για εξέγερση και ανατροπή… Είτε γιατί « δεν θέλουν και δεν μπορούν» - ΔΗΜΑΡ-ΣΥΡΙΖΑ Είτε γιατί « θέλουν και δεν μπορούν» -ΚΚΕ Για αυτούς « που θέλουν και μπορούν», εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ομάδες κ.α, ανίκανα επιτελεία, φτιάχνουν συμπληγάδες, στην όποια αγωνιστική συνεννόηση… και όταν και όποτε καταφέρουν να τις ξεπερνούν (ΑΝΤΑΡΣΥΑ- ΑΝΤΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ κ.α) είτε έχουν αργήσει τραγικά, είτε υπαναχωρούν, είτε καταφεύγουν στο επαναστατικό βερμπαλισμό - σεχταρισμό, στην υποτίμηση των δυνάμεων της εργασίας, είτε ανάποδα στην υπερεκτίμηση των δυνάμεων της εργασίας, στον ατομικό ηρωισμό, με πλαίσια και προγράμματα, δήθεν «σκληρού πυρήνα», «μονολιθικότητας». Για παράδειγμα αντί να δυναμώνουν την πάλη, απέναντι στην Κυβέρνηση, ΔΝΤ, ΕΕ, δημιουργώντας τους όρους και τις συνθήκες, μαζικοποίησης των αγώνων, προβάλουν «μηχανιστικά» αιτήματα «άμεσης εξόδου από την Ε.Ε. και το ευρώ» στέλνοντας στην γωνία, όσους στην σημερινή φάση «συνειδητοποίησης» αρκούνται, στο «καμία θυσία για το ευρώ» είτε απλά αποδέχονται «την πάλη απέναντι στην Ε.Ε.» και τους μηχανισμούς της. Τεράστιο σεχταριστικό αντιδιαλεχτικο λάθος, σχεδόν επαναστατικός τυχοδιωκτισμός, που δεν επιτρέπει την πολιτική ζύμωση και την πολιτική συνεννόηση, ανάμεσα σε αγωνιστές της ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ, αριστεράς και άλλων δυνάμεων, περάν της αριστεράς, που παλεύουν για την επαναστατική ανατροπή, με το δικό τους «λάθος». 3ο Το ζήτημα της επόμενης μέρας Η απάντηση είναι, ότι δεν μπορείς, παρά να προβάλεις, την επαναστατική σου θεωρία, όχι για να αποκαλείς τους άλλους «προδότες», αλλά αντίθετα, για να παρακινείς τα πιο «καθυστερημένα» ιδεολογικά τμήματα, της εργασίας, να αποφεύγουν ψευδαισθήσεις, διλήμματα, παγίδες, με ειλικρινή, συντροφική, διάθεση. Άλλωστε, αυτοί είναι οι «εν δυνάμει», σύντροφοι σου… Δεν μπορείς να αποφεύγεις τα αγωνιώδη ερωτήματα, των μαζών, για την «αριστερή», «προοδευτική» η «εργατική κυβέρνηση» και να δείχνεις «ανοχή» σε όσους υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, αφού κανένας δεν έχει λυμένο το θέμα της «μετάβασης», άσχετα των προγραμμάτων. Βέβαια βασική προϋπόθεση, το «έλασσον» της «ανοχής», είναι η κοινή πάλη μέσα στην εργασία, με άξονα την ανατροπή των πολιτικών του κεφαλαίου. Στην βάση αυτή και με την εμπειρία του ΕΑΜ, στα δύσκολά και ανάλογα χρόνια της κατοχής, πρέπει να φτιάχνεις, παντού πλαίσια «αγωνιστικής συνεννόησης» με το ελάχιστο της πάλης και της ανατροπής απέναντι στις πολιτικές Κυβέρνησης, Δ.Ν.Τ. Ε.Ε . Ειδικά στους μαζικούς χώρους. Μόνο έτσι κατά την άποψη μας «η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι, μπορούν να ξεσηκωθούν, να πετύχουν νίκη η νίκες, που θα επαναφέρουν, το χαμένο ηθικό στις τάξεις των πρωτοπόρων αγωνιστών, αλλά και στο ίδιο το λαϊκό κίνημα. 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ «ΡΙΖ.Α-Α*» «ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΑΝΕΡΓΙΑ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ- ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ» ΡΙ.ΖΑ (ριζοσπαστική αριστερα) Α* (ανέντακτοι, αριστεροί, αυτόνομοι κ.α)