Μια σπίθα και μια «ωρίμανση», ίσως αρκεί για να ξεσπάσει ένας πόλεμος, στην «σκιά» της οικονομικής κρίσης.

Μια σπίθα και μια «ωρίμανση», ίσως αρκεί για να ξεσπάσει ένας πόλεμος, στην «σκιά» της  οικονομικής κρίσης.

(ο ρόλος του Χ.Λ. και άλλων στην μετεξέλιξη της Ν.Δ)

Του Άκη Κατσούλα (Κοινωνιολόγος- Οικονομολόγος)

Αφορμή για αυτή την ανάλυση, αποτελεί ένα άρθρο του  Ι.Ν.Μαξίμου στο περιοδικό «Hot Doc» που αναδημοσιεύει το «βαθύ κόκκινο» με τίτλο «Χρύσανθος Λαζαρίδης: από τον Μαρξ στον Σαμαρά».

Πέρα από τα πραγματικά ιστορικά στοιχεία, που αναφέρονται στο άρθρο, που θέλει να έχει «πολιτικό περιεχόμενο» , είναι κατά την άποψη μας μια «Life Style», κουτσομπολίστικη, περιγραφή του «φαινομένου Λαζαρίδη», που ενώ θέλει να «αποκαλύψει», συσκοτίζει και «ακρωτηριάζει» την ίδια την «αποκάλυψη».

Έχει σημασία για την «κομουνιστική αριστερά», άλλα και για το εργατικό κίνημα (στις ιστορικές συνθήκες που ζούμε), η ιστορική ανάλυση, η βαθιά μελέτη, για την μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας, από «φιλελεύθερο κόμμα», σε ακροδεξιό, εθνικιστικό,  ακραία «φονταμεταλιστικο» κόμμα.

Και έχει σημασία ως προς την εξέλιξη των πραγμάτων, την ανάλυσης της κρίσης, το προσανατολισμένο του εργατικού κινήματος, και τα πιθανά σενάρια «εξόδου» από αυτήν.

Τα πρόσωπα έχουν σημασία ως προς την ιστορική εξέλιξη, όχι ως πρόσωπα αυτά καθεαυτά, αλλά ως φορείς ιδεών που παίζουν ουσιαστικό ρόλο στο «κοινωνικό γίγνεσθαι».

Τι ρόλο παίζει λοιπόν ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, στην «μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας, από «φιλελεύθερο κόμμα», σε ακροδεξιό, εθνικιστικό,  ακραία «φονταμενταλιστικο» κόμμα»; Ποσό επικίνδυνο είναι αυτό σε βάθος χρόνου;

Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης δεν είναι «τυχαίος». Ξεκίνησε νεαρός στην «Ελληνοευρωπαϊκή Κίνησης Νέων», αργότερα στέλεχος του παράνομου «Ρήγα Φεραίο» και στην συνέχεια διαμορφωτής της τάσης για την «κουμουνιστική ανανέωση», ως μέλος και στέλεχος του ΚΚΕ  εσωτερικού. Στην συνέχεια, πέρασε σε αυτό που ο Λένιν ονομάζει «επαναστατικό τυχοδιωκτισμό»* η «σοσιαλοεπαναστάτες»*, ιδρύοντας μαζί με άλλους την «Β’ Πανελλαδική». Μια κίνηση νέο «Ναροντικισμού»* (μικροαστικό ρεύμα στο ρώσικο επαναστατικό κίνημα στην δεκαετία 60-70 του 19ου αιώνα). Δεν είναι τυχαίο, ότι  τα πιο πολλά στελέχη της «Β’ Πανελλαδικής» όπως και οι οπαδοί του «Ναροντικισμού», πέρασαν από διάφορα σταδία, από τον «επαναστατικό δημοκρατισμό»* σε «φιλελευθέρους»*

Στα επόμενα χρόνια θα απομακρυνθεί από τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, θα κάνεις οικονομικές σπουδές στο LSO και στην Αμερική, και θα αποκτήσει υψηλές γνωριμίες, με πολιτικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους.

Γυρνώντας στην Ελλάδα (εποχή κρίσης με τα Σκόπια), θα ιδρύσει, μαζί με τον Φαήλο Κρανιδιώτη το Δίκτυο 21,  οργάνωση με Εθνικιστικό, Πατριωτικό Χαρακτήρα.

Είναι η εποχή που ο Σαμαράς, ψάχνει συμμάχους, για να ξεπεράσει το «σοκ» περί «προδότη» που κυριαρχεί στους κύκλους των Μητσοτακικών.

Και εδώ είναι που ξεκινά η ιστορία των «τριών» για την κατάκτηση της αρχηγίας της Νέας Δημοκρατίας  και την μετάλλαξη της, από «αστικό φιλελεύθερο κόμμα»  σε ακροδεξιό, εθνικιστικό,  ακραία «φονταμενταλιστικό» κόμμα.

Εάν δούμε την πορεία της Νέας Δημοκρατίας, από  την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, θα δούμε ότι τόσο ο ιδρυτής της, Κ. Καραμανλης, ο Γ.Ραλλής, ο Κ. Μητσοτάκης και ο νεότερος Κ.Καραμανλής, προσπάθησαν να δώσουν στην Ν.Δ. χαρακτηριστικά, «κέντρο δεξιάς» παράταξης με ιδεολογικό χαρακτήρα τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό». Έτσι σε μεγάλο βαθμό πέτυχαν και αποτίναξαν ακροδεξιά βαρίδια της ΕΡΕ.

Αυτό φαίνεται από την αναγνώριση του ΚΚΕ, την υιοθέτηση πολλών θεσμικών αλλαγών που έκανε το ΠΑΣΟΚ, κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, το άνοιγμα σε «ανατολικές χώρες» , την προσπάθεια «εθνικής συμφιλίωσης».

Το «πάντρεμα» του εθνικιστή Σαμαρα, με τον ακραίο «οικονομίστικο φιλελευθερισμό» του Λαζαρίδη, τον, εθνικιστή,  «φονταμενταλιστή», Φαήλο Κρανιδιώτη (γνωστό για την υπόθεση οτσαλάν), θα έχει σαν συνέχεια την απομάκρυνση η υποβάθμιση μέσα στο κόμμα των Καραμανλικών Μητσοτακικών και όλων των οπαδών του «κοινωνικού φιλελευθερισμού».

Αντίθετα στην Ν.Δ. εμφανίζονται (με μεταγραφή) σε αρχηγικές θέσεις και αξιώματα «ακροδεξιοί», που αποτελούν τους πολιτικούς και ιδεολογικούς καθοδηγητές  της. (Βορίδης, Γεωργιάδης κ.α)

Η ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας μέσα σε λίγο χρόνο, μετατοπίζεται στα ακροδεξιά, τόσο στο πολιτικό όσο και στο ιδεολογικό επίπεδο. «Εθνικισμός», «ακραίος οικονομισμός», «ρατσισμός», «αντικομουνισμός» βρίσκονται ξαφνικά, στην πρώτη γραμμή μετώπου, της Νέας Δημοκρατίας. Έχει άλλωστε να ανταγωνιστεί το «αδελφό» ακροδεξιό, εθνικιστικό και φιλοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής.

Εδώ ίσως βρίσκεται ένα από τα πολιτικά ιδεολογικά λάθη της «αριστεράς» που μη αναλύοντας την «μετάλλαξη» της Νέας Δημοκρατίας, αρνείται να την αντιμετωπίσει, ως μια όψη του ιδίου νομίσματος με την Χρυσή Αυγή.

Το επικίνδυνο είναι ότι στην σύγχρονή οικονομική κρίση,όσο περνά ο καιρός, θα δυναμώνει, ο «ακραίος εθνικισμός», που εκφράζεται από την «Ν.Δ.» και την «Χ.Α.». «Ακραίος εθνικισμός», όμως, υπάρχει σχεδόν σε όλα τα βαλκάνια (Σκόπια, Αλβανία Βουλγαρία). Μια σπίθα και μια «ωρίμανση», ίσως αρκεί για να ξεσπάσει ένας πόλεμος, στην «σκιά» της  οικονομικής κρίσης.

*από τα «άπαντα» Λένιν